5. “It’s time to let it go, go out and start again…”

Minęło trochę czasu. Ty się zmieniłaś. Inni się nie zmienili. Ale oni nie musieli.

Widzisz się ze swoimi rodzicami. Po raz pierwszy od kilku lat. Spotykasz ich w supermarkecie, kiedy robisz zakupy. Ale nic się nie zmieniło. Oni dalej udają, że nie istniejesz. Oni dalej nie chcą się pogodzić, z tym, co się stało. Całą winę zrzucają na Ciebie, bo przecież tak jest najwygodniej. Nie pomyśleli jak ty się będziesz czuła. Nie obchodzi ich to, bo oni nie mają już córki. Wiesz o tym ty i wiedzą również oni. Przechodząc obok nich, rzucasz cicho i kpiąco “Dzień dobry państwu!”. Matka patrzy na ciebie ostrym wzrokiem, jakim obdarowałaby każdego, kto według niej ma zadatki na przyszłego mordercę. Ale ojciec to inna sprawa. On zawsze Cię kochał. Zawsze był przy Tobie. Ale nigdy nie potrafił się sprzeciwić matce. Jest pod pantoflem i nie potrafi się spod niego wyrwać, a może nie chce? Nie wiesz tego, ale w jego spojrzeniu dostrzegasz ból. Jakby boli go to, że z niego kpisz. Jakby żałował, że zachowujecie się jak najwięksi wrogowie, a nie jak rodzina. Ale Ty już nie masz rodziny. Oni odrzucili Ciebie, ty odrzuciłaś ich. Prosta sprawa.

Nie przejmujesz się tym incydentem, ale dalej robisz zakupy. Teraz Twoje myśli zajmuje jutrzejszy wyjazd do Spały, a nie “rodzice”. Zgarniasz do koszyka wszystkie potrzebne produkty i gnasz do kasy. Jak zawsze zostawiasz wszystko na ostatnia chwilę i teraz brakuje Ci czasu, by się spakować i załatwić sprawę z mieszkaniem. W końcu nie będzie Cię ponad miesiąc. Albo nawet dwa. Nie potrzebujesz płacić za prąd, jeśli w ogóle nie będziesz go w tym czasie używać. Musisz jeszcze odebrać paszport z urzędu miasta. Naprawdę nie zdążysz.

Wracasz do domu dość szybko. Nie przestrzegasz przepisów drogowych i gnasz byle szybciej do domu. Ale kto by się tym przejmował? Przecież nie masz na to czasu.

Pakujesz walizki, do których upychasz ubrania na każdą okazję. Nigdy nie wiadomo, co się może przydać. Z przykrością zauważasz, że i tak połowę szafy musisz zostawić. Nie będziesz przecież ciągnąć za sobą czterech walizek, z czego w trzech byłyby ubrania. Denerwując się coraz bardziej znowu wszystko wywalasz na dywan i tym razem patrzysz, co z powrotem wkładasz. Odrzucasz kilka koszulek, których nie lubisz. Zostawiasz dwie pary spodni, bo przecież nie musisz mieć ośmiu par z długimi nogawkami. Pakujesz wszystkie szorty i rybaczki. Bierzesz też legginsy i dresy, bo nigdy nic nie wiadomo. Dwie sukienki również się znalazły w walizce, na wypadek, gdyby szykował się jakaś ostrzejsza impreza. Kilka koszul, dwie marynarki, szpilki, adidasy, trampki, klapki, piżama, skarpetki, bielizna, kosmetyczka i jeszcze kilka dodatków później jesteś gotowa. Mieścisz się w dwóch walizkach. Dużych walizkach, a w trzeciej masz zapakowany sprzęt.

Stawiasz je w salonie i od razu wybiegasz z domu. Wsiadasz do auta, przyciskasz gaz do dechy i z piskiem opon ruszasz, by odebrać swój paszport. Bez niego ani rusz. Na szczęście jesteś na miejscu przed zamknięciem. Teraz możesz jechać do domu i próbować załatwiać coś w sprawie mieszkania.

Kłócąc się ze swoim dostawcą energii nie zauważasz, że Stefan stoi w Twoim salonie i przygląda Ci się z rozbawieniem. Kończysz rozmawiać i mruczysz cicho pod nosem “dupek”.

- Jak zawsze wszystko na ostatnią chwilę? - pyta ze śmiechem.

Odwracasz się przestraszona, ale widząc swojego przyjaciela uśmiechasz się.

- Nigdy więcej nigdzie nie wyjeżdżam. Mam problem z zapakowaniem całej szafy - śmiejesz się. - Herbaty?

- Chętnie.

Przeszliście do kuchni, gdzie zaparzyłaś dwie herbaty i usiedliście przy stole.

- Przyszedłeś sprawdzić czy żyję? - pytasz.

- Tak. Czy Cię walizki nie pożarły. Albo kto wie? może masz Narnię w szafie?

Śmiejesz się.

- Pewnie, że tak. Idę tam, gdy mam ochotę na zimną kąpiel.

- Dobrze wiedzieć. Masz wszystko?

- Tak. Wszystko załatwione. Sprzęt mam zapakowany, a to najważniejsze.

- W takim razie nie muszę Ci przypominać o takiej małej rzeczy jak ładowarka do telefonu?

Uderzasz otwartą dłonią w czoło.

- Wiedziałam, że czegoś zapomniałam.

Chwilę później jesteś z powrotem w kuchni i wzdychasz z ulgą.

- Dzięki - rzucasz.

- Nie ma za co.

- A teraz gadaj kto Cię przysłał i dlaczego?

- Co?

- Nie udawaj. Dobrze wiem, że nie przyszedłeś, by przypomnieć mi o ładowarce.

- Przejrzałaś mnie - uśmiecha się rozbrajająco.

- Kto?

- Twój tata.

Czyli jednak Ci się nie wydawało. Męczy go ta sytuacja, ale dalej nie umie się wyrwać spod pantofla. Nagły przebłysk tęsknoty uświadomił Ci, jak bardzo tęsknisz za swoim tatą. Za osobą, której mogłaś wszystko powiedzieć. Za ojcem, który kocha swoją córeczkę.

- Dlaczego?

- Nie wiem. Prosił mnie bym sprawdził co z Tobą. Swoją drogą muszę przyznać, że Cię zaniedbałem. Gdzieś się zgubiły nasze wygłupy i wypady na ciastko.

- Ty masz dużo roboty, ja mam dużo roboty. Sam wiesz, że dla nas obu praca jest ważna. Ale od jutra chyba nie będziesz mógł narzekać na brak mojej osoby - śmiejesz się.

- Faktycznie. Dalej nie wierzę, że się zgodziłaś.

- Jakbyś miał wkurzającego Andrzeja przez cały tydzień na chacie to byś zrozumiał - wzdychasz.

- Myślałem, że się przyjaźnicie?

- Bo się przyjaźnimy, ale ostatnio się nie dogadujemy. Jest dobrze o ile nie wspominam o żadnym chłopaku. Wtedy robi się całkowicie inny.

- Może jest zazdrosny?

- Stefan.. Proszę nie dobijaj mnie. Nie mam siły na spławianie kolejnego faceta, a potem wysłuchiwanie jego jakże cennych uwag - mówisz, chowając twarz w dłoniach.

Stefan się roześmiał.

- Takie to śmieszne? - pytasz.

- Nie. Ale musisz przyznać, że jego mina, kiedy już się go pozbyliśmy, była piękna!

- Żałuję, że nie miałam wtedy aparatu - parskasz.

- Co do Andrzeja. Spróbuj trzymać go na dystans. Albo skończ przyjaźń, bo jeśli jest tak, jak mówisz, to jemu zależy na czymś zgoła innym.

Wzdychasz ciężko.

- Jeżeli tak będzie ciągle, to nigdy w życiu nie znajdę normalnego przyjaciela - żalisz się.

- A ja Ci nie wystarczam?

- Cicho siedź - śmiejesz się.

***

Otwierasz oczy i szybko zerkasz na zegar. Kiedy widzisz która jest godzina, wyskakujesz jak oparzona z łóżka i biegiem pędzisz do łazienki. Jak na złość właśnie kiedy bierzesz prysznic, dzwoni Twój telefon, ale zanim do niego dobiegasz, natarczywy ktoś już się rozłącza. Naprawdę szczęścia Ci dziś nie brakuje. Wracasz do przerwanej czynności i masz gdzieś, że telefon dzwoni po raz drugi.

Biegniesz do kuchni i szybko robisz sobie jakieś kanapki na śniadanie. Popijasz je sokiem pomarańczowym, a potem szybko narzucasz na siebie ubrania. Patrzysz na telefon i oddzwaniasz do Andrzeja, który się do Ciebie dobijał.

- Co chciałeś? - pytasz dość miło jak na Ciebie.

- Sprawdzam czy się już obudziłaś - rzucił lekko, wręcz żartobliwie, a w Tobie się zagotowało.

- Już nie śpię, cześć - rzucasz i rozłączasz się.

Wkurzało Cię takie zachowanie, ale dzisiaj w ogóle wkurzało Cię wszystko. Wstałaś lewą nogą. Pakujesz podręczne rzeczy do torebki. Zabierasz kluczyki od auta. Narzucasz na ramiona kurtkę. Bierzesz walizki i wsadzasz je do auta. Zostało Ci trochę czasu, więc jeszcze raz sprawdzasz czy wszystkie okna są pozamykane, czy wszystkie sprzęty są odłączone od prądu i dopiero wtedy zabierasz torebkę i ruszasz pod Bełchatowską halę.

Nie byłabyś sobą, gdybyś czegoś nie zapomniała. Jesteś w połowie drogi, ale zawracasz i wracasz do mieszkania po paszport. Specjalnie zostawiłaś dokumenty na widocznym miejscy, jednak nawet to nie sprawiło, że je wzięłaś. Wciskasz gaz do dechy, w duchu dziękując Bogu, że o piątej rano na drogach nie ma wielkiego ruchu. Wpadasz szybko do domu. Chwytasz paszport i w mgnieniu oka jesteś w samochodzie. Nie zważasz na znaki drogowe, na nadmierną prędkość. Nie miało to teraz znaczenia. Nie możesz się spóźnić. Nie dziś.

Piętnaście minut później jesteś na miejscu. Wzdychasz z ulgą widząc, że autobus jeszcze stoi, a siatkarze jeszcze do niego nie wsiedli i rozmawiają w grupkach. Parkujesz i bierzesz się za wyciąganie lekko przyciężkich walizek z bagażnika. Stawiasz je na ziemi, by upewnić się, że zamknęłaś prawidłowo auto. Kiedy odwracasz się z powrotem, przed Tobą stoi Michał Kubiak i uśmiecha się czarująco.

- Czy pewna dama nie potrzebuje jakiegoś rycerza, który zatroszczy się o jej walizki? - zapytał wesoło.

- Dama na pewno by sobie poradziła, ale skoro rycerz tak ładnie prosi, to nie będzie mu odmawiać.

Uśmiecha się i łapie za uchwyty dwóch większych walizek, Tobie zostawiając najmniejszą i najlżejszą z nich.

- O dziewczyno. Wpakowałaś całą szafę razem z półkami? - śmieje się.

- Nie. Tylko połowę. No i jeszcze musiałam wziąść jakieś lustro, a że jego rama jest z prawdziwego drewna, no to już nie moja wina - odparowujesz ze śmiechem.

Kręci głową i zajmuje się wrzucaniem Twoich bagaży do autobusu. Chwyta sprzęt i udaje, że chce go wrzucić do środka.

- Ej! Stop!

- Co? - odwraca się i uśmiecha.

- To jest sprzęt! Jak nim rzucisz to Ci coś wyrwę! - wołasz.

- Na przykład? - pyta zaczepnie.

- Lista jest całkiem długa, ale nie będę wymieniać tutaj. Wiesz, nie chcę zgorszyć dzieci - szepczesz.

- Widzisz tu jakieś dzieci? - kpi.

- Co najmniej jedno lata jak oszalałe z kamerą w ręce i jak go dobrze znam, właśnie nas nagrywa - kręcisz głową z rozbawieniem.

- Ej! Igła!Ona Cię nazwała dzieckiem! - drze się Michał.

- Co?! Mańka! Jak mogłaś mnie tak skrzywdzić? - pyta płaczliwym tonem Krzyś, który w setną sekundy znalazł się przy Was.

- Krzysiu. Przecież to był komplement. Właśnie pochwaliłam tą Twoją nową maseczkę, która rzeczywiście działa cuda - szczebioczesz.

- Też to zauważyłaś? - pyta z nadzieją. - W końcu znalazł się ktoś, kto inteligencją dorównuje mi. - Wzdycha teatralnie i puszcza Ci oczko. Śmiejesz się. Chwilę później odchodzisz od autobusu z Igłą, którego ramię znajduje się wokół Twojej szyi, a sam zainteresowany mówi Ci do ucha głupie kawały. Chichoczesz jak głupia, a reszta patrzy na Was z politowaniem. Nie zwracacie na nich uwagi, bo przecież była wczesna ranna godzina i nie warto sobie żałować śmiechu.

Nie odwracasz się, aby spojrzeć na Michała. A szkoda, bo on patrzy jak oddalasz się z Igłą i uśmiecha się swoim najpiękniejszym uśmiechem, który jest zarezerwowany tylko i wyłącznie dla najważniejszych osób. Jeszcze o tym nie wiesz, ale możesz czuć się zaszczycona. Właśnie zyskujesz przyjaciela, który zawsze Ci pomoże, nigdy nie opuści i będzie wspierał, dopóki mu na to pozwolisz. Prawdziwy skarb.

W autobusie siedzisz obok Andrzeja. Po kilkunastu minutach chłopak stwierdza, że jest mu niewygodnie i idzie na tyły autobusu, gdzie jest jeszcze ciaśniej. Nie rozumiesz mężczyzn. Jeśli chciał pójść do kumpli, zamiast siedzieć z Tobą, mógł Ci powiedzieć, a nie robić wymówki.

Bez Andrzeja jest spokojniej, a to sprawiło, że zmęczenie dało o sobie znać i prawie zasypiasz.

- Mogę się dosiąść? - słyszysz szept, gdzieś koło ucha.

Patrzysz w górę, ledwo opanowując opadające powieki. Uśmiechasz się do Michała.

- Pewnie, Kubi. Siadaj.

Starasz się w jakiś sposób rozbudzić, ale nic nie skutkowało. Oczy zamykają się co chwilę, a ty z uporem maniaka je otwierasz.

- Śpij. - szepnął Ci do ucha Michał.

Poklepał swoje ramię ręką, a Ty bez wahania kładziesz na nim swoją głowę. Z uśmiechem na ustach zapadasz w drzemkę. Było Ci wygodnie, jak na autobusowe standardy. Oczywiście dużą w tym zasługę miało ramię chłopaka, które upodobałaś sobie na poduszkę. Budzi Cię lekkie szturchnięcie. Otwierasz zaspane oczy i je przecierasz, zapominając, że w ten sposób na pewno rozmażesz makijaż. Ze zdziwieniem stwierdzasz, że dalej leżysz na ręce przyjmującego. Szybko siadasz na swoim własnym fotelu i posyłasz mu przepraszające spojrzenie. On tylko się uśmiecha ironicznie. Nie wiesz o co mu chodzi.

- Wiesz, jak dla mnie wyglądasz uroczo, ale Ty pewnie tak nie sądzisz. - śmieje się.

Szybko sięgasz do swojej torebki. Zanurzasz w niej rękę prawie do ramienia, ale nie możesz znaleźć przedmiotu, którego potrzebujesz w tej chwili jak ryba wody, jak roślina tlenu, jak człowiek miłości… W końcu znajdujesz. Szybko spoglądasz w taflę małego, kieszonkowego lusterka, które zawsze przy sobie nosisz. Widok Cię przeraża. Zaczęłabyś wrzeszczeć, gdybyś nie zdawała sobie sprawy, że w autobusie są osoby, które pragną ciszy i spokoju. Cały tusz i kredka do oczu rozmazane po twarzy. Wyglądasz jak żołnierz idący na wojnę! Ale musisz przyznać Michałowi rację. Kiedy się uśmiechasz, wyglądasz naprawdę słodko.

- Może zostawię to tak i będę straszyć chłopaków jak już dojedziemy? - pytasz szeptem.

- Jak się któryś obudzi i Cię zobaczy to będzie wrzask na całą Spałę. - śmieje się. - Będą mieli koszmary do końca sezonu!

- Taka pokusa.. - wzdychasz.

Niestety nie chcesz, by ktokolwiek oglądał Cię w takim stanie. Wyciągasz z torebki chusteczki do demakijażu i przemywasz oczy, zmywając cały makijaż. Kątem oka widzisz, że Michał patrzy zdziwiony. Powinien wiedzieć, że kobieta ma w torebce wszystko, czego może potrzebować. Wyciągasz tusz i lekko przeciągasz szczoteczką po rzęsach. Tyle wystarczyło. Nie zamierzasz przypominać wytapetowanej dziuni. Znów nurkujesz w torebce, ale tym razem wyciągasz miniaturową szczotkę do włosów i przeczesujesz nią swoje brązowe fale. Przez sen lekko się skołtuniły. Ogarniasz w lusterku całą swoją osobę i stwierdzasz, że wyglądasz jak człowiek. Ostatni raz wkładasz rękę do torebki. Wyciągasz paczkę zielonych orbitek.

- Gumę? - pytasz z uśmiechem wciąż zdziwionego Michała.

- Dzięki. - Podajesz mu paczkę. - Mogę twoją torebkę? - pyta. Zdziwiona patrzysz na niego jak na kosmitę. - Wiesz, może jak pogrzebie to znajdę jakieś dobre pisemko?

Śmiejesz się.

- Możesz próbować - podajesz mu swoją najcenniejszą rzecz.

Chwilę później słyszysz jak wciąga powietrze. Nie musisz na niego patrzeć, by wiedzieć, że zachwyca się właśnie magazynem o motoryzacji, który znalazł.

- O cholera. Czy ty tam masz jakieś połączenie bezpośrednie z hipermarketem, czy co? - zapytał wyraźnie zszokowany.

- Jestem kobietą.

I to była odpowiedź na wszystkie pytania.

***

Pół godziny później cały autobus szalał. Igła latał z kamerą, chociaż ciągle się dziwisz, jakim cudem wymija wystające kończyny siatkarzy? Widać lata praktyki. Winiar zapodawał hiciory ze swojego bomboxa, Andrzej z Karolem wygłupiali się, gdzieś na tyłach, a reszta śpiewała.

Kiedy dojeżdżacie, każdy jest w dobrym nastroju. Spała wita Was ciepłym i słonecznym początkiem dnia. Oddychasz świeżym powietrzem i przyglądasz się chłopakom, którzy uśmiechają się radośnie na widok ośrodka. Spędzają tu większość sezonu reprezentacyjnego, więc nic dziwnego, że się przyzwyczaili. Sama jesteś pod wrażeniem.

Recepcjonistka szybko uporała się z rozdaniem pokoi, a w między czasie rozmawiała z chłopakami. Widać do niej też się przyzwyczaili.

Andrzej pomógł Ci wziąć walizki i ruszyliście na swoje piętro, by choć trochę odpocząć. Sama nie wierzysz w to, że ktokolwiek pójdzie spać. Teraz się już nie opłacało. Ale oddałabyś rękę za prysznic. Potrzebujesz się odświeżyć. Teraz, już, natychmiast.

Wchodzisz do pokoju, chwytasz leżący na półce biały, puchaty ręcznik i gnasz do łazienki. Ciepła woda zmywa z Ciebie zmęczenie i resztki snu. Owijasz się ręcznikiem i otwierasz drzwi. Ruszasz po świeże ubrania, kiedy zauważasz, że na Twoim łóżku siedzi Andrzej.

W tym momencie nie patrzysz czy to Twój przyjaciel, czy nie. Patrzysz na niego zimnym wzrokiem. Wskazujesz palcem drzwi.

- Wypad! - krzyczysz.

Posłusznie podszedł do drzwi, ale zanim wyszedł, rzucił Ci uśmiech, który powala miliony dziewczyn na kolana. Ciebie nie.

______

Jak czas szybko płynie. Jutro już Wielkanoc, więc życzę Wam wspaniałych, radosnych, rodzinnych świąt oraz baaaardzo mokrego dyngusa! :D

I znowu nie wiem, co tutaj napisać, ale dziękuję Wam za każde wyświetlenie, za każdy komentarz, za każdy nawet najmniejszy przecinek. Jesteście najlepsze! <3 I równocześnie proszę, aby każda czytelnicza komentowała. Dla Was to tylko chwila, kiedy napiszecie, że Wam się podoba albo nie, a ja wiem, że jesteście i wiem nad czym muszę pracować.

xoxoxo