7. "Running from the dark but I just can’t hide..."

:: perspektywa Andrzeja ::

Cholerne sumienie nie daje Ci spokoju. Ciągle zastanawiasz się, jak mogłeś ją tak po prostu zostawić? Jak mogłeś opuścić ją w chwili, kiedy Cię potrzebowała? Ale wtedy robiłeś tylko to, co było dobre dla Ciebie. Nie zastanawiałeś się nad konsekwencjami swojej decyzji. Nie obchodziło Cię, co sobie pomyślą inni, bo nigdy nie zwracałeś na to uwagi. Ale to nie zmienia faktu, że czujesz się jak parszywy gnojek, prawda? Nie zaprzeczysz, bo nie możesz. Bo właśnie w tej chwili czujesz, że ktoś kiedyś miał rację nazywając Cię parszywym śmieciem. Tego właśnie chciałeś? Żeby każdy myślał o Tobie w jak najgorszych kategoriach? Chcesz się stoczyć na samo dno? Bo właśnie to robisz teraz. Staczasz się i nie potrafisz nad tym zapanować, bo już nie masz wpływu na przeszłość. Nie możesz odwrócić zdarzeń, choć w tym momencie bardzo tego pragniesz. I wiesz co Ci powiem? Zasługujesz na to, by znaleźć się na tym dnie. Zasługujesz na to, by tam siedzieć do czasu, aż nie zmądrzejesz. Zawaliłeś sprawę na całej linii. Zniechęciłeś do siebie wszystkich. Teraz zostajesz sam, Andrzej. I nie użalaj się nad sobą, bo tym nikomu nie pomożesz.

***

:: perspektywa Marianny ::

Stoisz w łazience przed lustrem. Wpatrujesz się w swoje odbicie z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony widzisz kobietę, która da radę stawić czoła całemu światu i nawet się nie zawaha. Ale z drugiej strony, patrzy na Ciebie schowana w Tobie mała dziewczynka, która nie daje sobie rady.  Ma ochotę usiąść w kącie i zapłakać nad swoim losem. A kim jesteś? Pierwszą czy drugą wersją samej siebie? Wydaje Ci się, że po ostatnich wydarzeniach bliżej Ci do tej małej dziewczynki. Masz wrażenia, że każdego dnia robisz jeden krok do przodu, a zaraz potem osiem do tyłu. Próbujesz sobie poradzić, ale nie dajesz rady. Wszystko starasz się robić na własną rękę! Kiedy w końcu dotrze do Ciebie, że nie jesteś jedynym człowiekiem na świecie? Gdybyś tylko się rozejrzała dookoła, zobaczyłabyś pełno przyjaznych twarzy, pełno przyjaciół, którzy są w stanie Ci pomóc. Ale ty uparcie milczysz. Udajesz radosną, a Twoja dusza woła o pomoc. Kiedy przejrzysz na oczy? Nie wytrzymujesz, nie radzisz sobie. Znowu zamykasz się w sobie. Powoli, bo powoli, ale zatracasz się. Cholera! Pomyśl choć raz o kimś innym niż o samej sobie! Sama wiesz, że gdy tylko dopadają Cię problemy, stajesz się egoistką. Nawet teraz zastanawiasz się, co by było, gdyby Ciebie nie było? Naprawdę chcesz to wiedzieć? Naprawdę chcesz wiedzieć, co czuliby Twoi przyjaciele? Rodzice? Ja?

Słyszysz pukanie do drzwi Twojego pokoju, ale nie ruszasz się z miejsca. Odkręcasz kurek z wodą, a ręce opierasz o brzegi umywalki. Spuszczasz głowę. Nie masz siły dalej zastanawiać się nad sobą. Męczy cię to tak bardzo, że starasz się o tym nie myśleć. Starasz się to wyprzeć ze swojego umysłu, ale popełniasz błąd. Z całej siły zaciskasz powieki, gdy pukanie zmienia się w walenie. Nie masz ochoty, by po raz kolejny udawać. Nie umiesz z siebie wykrzesać nawet odrobiny energii, a co tu dopiero mówić o uśmiechu, pod którym maskowałabyś swój prawdziwy stan duszy? Wyczuwasz, że osoba stojąca za drzwiami nie zamierza dać Ci spokoju, ale nie ruszasz się z miejsca. Chwilę później echo głośnych kroków dociera do Twoich uszu. By zachować pozoru schylasz się i ochlapujesz swoją twarz wodą. Aktorstwo to jedyna sztuka, która wychodzi Ci zawsze, niezależnie od humoru.

- Tu jesteś – słyszysz ostre słowa.

Chwytasz za ręcznik i wycierasz buzię. Dopiero potem odwracasz się w kierunku siatkarza, który stoi z założonymi rękami w drzwiach łazienki i patrzy na Ciebie groźnie.

- O co chodzi? – starasz się brzmieć na zaskoczoną wizytą.

Wydaje Ci się, że potrafisz zwieść każdego. Wydaje Ci się, że jeszcze nikt nie przejrzał Twojego kłamstwa. Ale tylko Ci się wydaje. Prawda jest taka, że nie przyjmujesz do siebie innej wersji.

- Ubieraj się – rzuca w Twoją stronę.

- Co? – marszczysz brwi zaskoczona.

- Wychodzimy. I albo się przebierasz, albo wyjdziesz w tych dresach i naciągniętej koszulce.

Powiedzmy szczerze, że nie wyglądasz najlepiej. Nie dbasz o siebie. Chociaż dresy musisz nosić, bo są Twoim „roboczym” strojem, to i tak sprawiasz wrażenia zaniedbanej. Jakbyś od kilku dni nie wychodziła z pokoju, co w sumie jest prawdą. Masz przymusowy urlop.

- Krzysiu, proszę Cię. Nie mam nastroju do żartów – rzucasz w jego kierunku.

- Ale ja wcale nie żartuję, kochana. Daję Ci dziesięć minut – mówi i zostawia Cię samą.

Postanawiasz jednak się nie sprzeciwiać. Cokolwiek wymyślił Igła, poddajesz się temu. Nie chcesz się kłócić, nie chcesz po raz kolejny dawać sobie powodów do płaczu. A może widzisz w tym swoją szansę?

Wyciągasz z szafy brązowe rurki, czarną koszulę z rękawem trzy/czwarte i idziesz się przebrać do łazienki. Ledwo zauważasz fakt, że spodnie są odrobinę za luźne. Narzucasz na siebie koszulę i zapinasz guziki. Materiał jest zimny, a ciebie przechodzą dreszcze. Stajesz ponownie przed lustrem, ale teraz nie widzisz, teraz tylko patrzysz. Na twarz nakładasz nawilżający krem z podkładem. Tuszujesz rzęsy, a usta smarujesz delikatnym błyszczykiem. Patrzysz na swoje odbicie i nie jesteś zadowolona z efektów. Twoja cera jest blada, a pod oczami masz ciemne worki, ale nie przejmujesz się tym teraz, bo chwilowo masz dość lustra. Gdyby tylko nie groziło Ci siedem lat nieszczęścia, zapewne stłukłabyś je.

Wychodzisz z łazienki. Wyciągasz z szafy swoje trampki w kolorze szarym. Siadasz na łóżku i je zakładasz na stopy. Nie czujesz się w nastroju do przemyśleń, ale w głębi siebie zastanawiasz się, co też wymyślił Twój uroczy przyjaciel. No właśnie przyjaciel. Sama się sobie dziwisz, że użyłaś tego słowa, nawet jeśli tylko o nim pomyślałaś. Nie czujesz jakiejś szczególnej więzi z libero, ale gdzieś tam podświadomie wiesz, że zawsze możesz na niego liczyć. W tym momencie swojego życie nie szukasz przyjaciół po to, by mieć towarzystwo, ale po to, by nie być samotną. Niewielu widzi w tym różnicę, ale możesz być pewna, że on tak.

- Gotowa? – wchodzi do pokoju, gdy ty kończysz sznurować buty.

- Tak – odpowiadasz.

Dostajesz za to delikatny uśmiech od libero. Chwyta Cię za rękę i razem wychodzicie z pokoju. Pozwalasz na to, by prowadził Cię. Poddajesz się chwili, bo wierzysz, że jeśli jest ktoś, komu możesz zaufać, to jest to właśnie Krzysiek. Wchodzicie do jakiejś kawiarenki, w której jeszcze nie miałaś okazji być. Siadacie przy jednym z wolnych stolików, a chwile później kelnerka przynosi Wam karty zamówień. Dla siebie wybierasz tylko kawę. Czas płynie wolno. Przez chwilę się zastanawiasz, co ty tutaj właściwie robisz? Cisza nie jest uporczywa, ale masz jej już dość.

- Mańka. – Krzysiek zwraca Twoją uwagę. – Możesz w końcu przestać udawać, że wszystko jest w porządku?

Masz wrażenia, że on widzi wszystko to, co chcesz ukryć. A może po prostu wcale tak dobrze nie ukrywasz swojego smutku? Może każdy widzi co dokładnie się z Tobą dzieje, a tylko ty wmawiasz sobie, że tak nie jest?

- Nie mam zamiaru Ci prawić morałów. Ale nie zachowuj się, jakbyś była ze wszystkim sama.

Patrzysz w jego oczy, w których wcale nie czai się gniew. Patrzysz w oczy, które są pełne bezradności. Zastanawiasz się skąd ona się tam wzięła? Ty doskonale znasz odpowiedź na to pytanie, ale ciągle je od siebie odsuwasz. Przypomnę Ci tylko, że ta bezradność to wynik wszystkich Twoich kłamstw. Tak właśnie się dzieje, gdy tracisz kontrolę. Tyle że jak do tej pory tę bezradność widziałaś jedynie w oczach Stefana. A teraz widzisz ją w oczach Krzyśka, który próbuje Ci pomóc. Który stara się jakoś do Ciebie dotrzeć, choć wszyscy inni już zrezygnowali. No może nie wszyscy. Wciąż są osoby, którym zależy, ale one też czują tę obezwładniającą bezradność. Opuszczasz głowę. W tym momencie przypominasz sobie fragment przeszłości. Ten mały wycinek Twojego życia powoduje delikatny uśmiech na ustach i łzy w oczach. Kochasz i nienawidzisz w tym samym momencie jedną osobę.

- Ale ja zostałam z tym wszystkim sama – uśmiechasz się ponownie, a łza spływa w dół twarzy. – Nie wiesz jak się poczułam. Nie wiesz nawet jak mnie to zabolało. Wszystkie te słowa atakowały z całą mocą moje serce, a ono już nie raz było sklejane. Tylko, że skąd on mógł o tym wiedzieć?

- Niewiedza nie czyni niewinnym. Poza tym dalej uważam, że nie jesteś sama. Masz mnie, Stefana i pewnie wielu innych, którzy mogliby Cie pomóc, ale ty uparcie się odcinasz. Daj nam sobie pomóc. Chociażby miała to być jedna krótka rozmowa.

- Jedna rozmowa nie sprawi, że ból zniknie.

- Nie, nie sprawi. Ale daję Ci słowo, że pomoże.

Nie wiesz sama jak to się stało, ale chwile później z Twoich ust już wypływała lawina słów. Zaczęłaś mu opowiadać jak to się stało, że Twoje życie w tak krótkiej chwili straciło swoją wartość. Ale co zabawne, jeszcze chwilę wcześniej uważałaś, że możesz wszystko. Potem się przekonałaś jak wielką, niszczycielską moc mają słowa. I to słowa, które usłyszałaś od swojego przyjaciela, a przynajmniej za niego go uważałaś. Łzy kapały ci z policzków, ale nie przejmujesz się tym. Myślisz o tym, co mówisz. Przeżywasz ból na nowo, ale tym razem jest inaczej. Nie potrafisz tego opisać, ale z każdym wypowiedzianym słowem, czujesz, że zamiast uczestnikiem zdarzeń, stajesz się tylko ich świadkiem. Czujesz, jakbyś przysłuchiwała się wszystkiemu z boku, ale słowa nadal Cię ranią. Nadal mają wielką moc, którą niszczą wszystko, co znajduje się wokół. Zawsze uważałaś, że najgorszy dla człowieka jest ból duszy. Ból, który zostaje po stracie ukochanej osoby, ale teraz wiesz, że słowa są jeszcze gorsze.

- Skopie mu dupę – warczy wkurzony Krzysiek, kiedy kończysz swoją opowieść.

- Nic mu nie zrobisz. – mówisz szybko.

Sama wizja tego, że Krzysiek mógłby kogoś skrzywdzić jest wystarczająco odpychająca. A co dopiero, gdyby zrobił to z Twojego powodu? Do końca życia nie mogłabyś patrzeć na swoje odbicie w lustrze.

- Ale dlaczego? Po tym co ci zrobił nadal go bronisz? – pyta ze zdumieniem.

- Nie staram się go bronić. Po prostu nie mam ochoty się na nim mścić. Zrobił to, co zrobił i jestem na niego wściekła. Nie wiem, czy mu wybaczę, bo nie wiem, czy jestem do tego zdolna, ale nie chcę patrzeć jak cierpi.

- Dziewczyno, nie rozumiem Cię wcale. A kiedyś wydawało mi się, że płeć piękna jednak nie jest tak skomplikowana. – Wzdycha ze zrezygnowaniem.
- Uwierz mi, że kilkanaście lat temu, sama spuściłabym Andrzejowi lanie. Nie zastanawiałabym się, tylko podeszłabym do niego i strzeliła w tą piękną buźkę prawym sierpowym, którego nauczył mnie brat. – uśmiechasz się na wspomnienie dzieciństwa.

- Chciałbym to zobaczyć – parska Krzysiek. – Zaraz, zaraz… Ty masz brata? Czemu nic nie mówiłaś?

Zdajesz sobie sprawę, że powiedziałaś o dwa słowa za dużo. Nie możesz już tego odkręcić, a ta świadomość powoduje, że w Twojej głowie wybucha burza myśli. Zastanawiasz się czy powiedzieć mu o wszystkim. Wyznać mu całą prawdę, bo właśnie Krzysiek najbardziej na nią zasługuje. Ale nie wyobrażasz sobie, co będzie, kiedy już pozna prawdę? Czy nadal będzie chciał się z Tobą przyjaźnić?

I właśnie w tym momencie najbardziej żałuję, że nie mogę być tam z Tobą. Że nie mogę chwycić Twojej dłoni w swoje ręce i dodać przez to otuchy. Że nie mogę zapewnić Cię, że wszystko jest w porządku, że możesz zaufać naszemu przyjacielowi. Ale nie mogę. Choćbym nie wiem jak bardzo pragnął, nie mogę być przy Tobie. Jednak mimo wszystko wiem, że podejmiesz dobrą decyzję. Zawsze w Ciebie wierzyłem, pamiętasz? Zawsze trzymałem za Ciebie kciuki.

- Nigdy nie wspominałam o moim bracie, bo on nie żyje.

Spuszczasz głowę i chowasz ją w ramionach. Wspomnienia bolą. Nawet jeśli blizny już się zagoiły. Nie potrafisz się na zawołanie otwierać przed ludźmi. Nie umiesz tak po prostu podzielić się prawdą o swoim życiu z kimś, kogo znasz od paru tygodni. I chociaż rozum mówi, że Krzyśkowi możesz zaufać, to serce opiera się najlepiej jak umie.

- Przepraszam. Ja nie wiedziałem. Jeśli nie chcesz.. – zaczyna mężczyzna, ale mu przerywasz.

- Chcę. A właściwie muszę. Już zbyt długo to ukrywam.

Podejmujesz decyzję. Wygrał rozum, który rzadko kiedy Cię zawodzi. Możliwe, że właśnie nadszedł najtrudniejszy moment w Twoim życiu, ale Ty sobie poradzisz, bo wierzę w Ciebie.

- Zaczynam się bać – stwierdza bez ogródek, ale nadal nie spuszcza oczu z Twojej twarzy.

- Zawsze chciałam mieć brata – zaczynasz. – Marzyłam o tym, by mieć starsze rodzeństwo, które zawsze może pomóc. Myślałam, że jestem jedynaczką. Tak zawsze mówił mój ojciec, a kiedy pytałam go o mamę, stawał się szorstki i nic nie odpowiadał. Myślałam, że ona odeszła. Byłam mała i nie rozumiałam jeszcze dorosłych, dlatego winę za jej domniemaną śmierć zrzuciłam na siebie.

- Co? Przecież to nie była Twoja wina!

- Krzysiek, daj mi skończyć, proszę – uśmiechasz się do niego delikatnie, ale bez cienia radości, a potem opowiadasz dalej.

- Jak wspomniałam byłam jeszcze mała. Miałam może z siedem lat. Dzieci w tym wieku mają wybujałą wyobraźnię, a ja wcale się nie różniłam od reszty. Wymyśliłam sobie, że ojciec nie chce rozmawiać o mamie dlatego, że ona odeszła przy moim porodzie. Odtąd winiłam się za jej śmierć, ale nie miałam odwagi, by zapytać o wszystko ojca. Nie chciałam się narażać na jego gniew. Poza tym nie chciałam, by dowiedział się, że ja już wszystko wiem. Choć może lepiej byłoby, gdybym go wtedy zapytała, ale o tym nie wiedziałam. Z czasem przestałam o tym myśleć. Byłam normalną dziewczynką, która dobrze się uczy i słucha ojca. Ale kiedy miałam czternaście lat, dowiedziałam się, że moja mama wcale nie umarła. I tym oto sposobem odzyskałam matkę i brata. Starszego brata, o którym zawsze marzyłam. Na początku było dziwnie, ale potrzebowaliśmy wszyscy czasu, żeby się przyzwyczaić do nowej sytuacji. Potem znalazłam wspólny język z Arkiem. - Krzysiek wzdrygnął się na dźwięk tego imienia.  – Po pewnym czasie stanowiliśmy już naprawdę zgrane rodzeństwo. Wszystko robiliśmy razem. Wygłupialiśmy się, przekomarzaliśmy się, kłóciliśmy. Chyba nigdy wcześniej nie byłam tak szczęśliwa. Potem trochę dorośliśmy i każde poszło swoją drogą. Już nie spędzaliśmy ze sobą tyle czasu, ale nadal uwielbialiśmy się dogadywać. Arek coraz częściej wychodził z kolegami, albo na treningi do szkoły, a ja spędzałam czas na fotografowaniu. Czasami tęskniłam za latami dzieciństwa, kiedy najlepszą rozrywką było wiszenie do góry nogami na trzepaku obok domu, a nie wychodzenie z kolegami. Kilka kolejnych lat minęło, a my ciągle się mijaliśmy. Wtedy nawet nie miałam czasu zatęsknić. Chłopacy zajęli całą moją uwagę. Zaczęły się wypady do klubu, wracanie po nocy do domu. Nie jestem z siebie dumna. Wiem, że wtedy byłam cholerną smarkulą, która miała wszystkich w dupie. Ale ja widziałam to inaczej. Arkowi też się to nie podobało. Starał się uświadomić mi, że takie rozrywkowe życie donikąd nie prowadzi. Tylko że ja nie chciałam go słuchać. A potem się to na mnie odbiło. Mój ukochany brat wyjechał. I nawet się z nim nie pożegnałam. Byłam taką egoistką. Siedziałam na parapecie w swoim pokoju i patrzyłam jak mój, już dorosły, brat wyjeżdża. Jak zostawia mnie samą, znowu. I tak zaczął się mój romans z alkoholem i dragami. – Krzysiek patrzy na Ciebie swoimi wielkimi oczami, w których pojawia się nikła nić zrozumienia. – Potem moje życie przypominało kiepski film. Niekończące się imprezy, nie za dobre towarzystwo, całkowita obojętność na rodziców i innych, którzy chcieli mnie z tego wyciągnąć. Ale ja się dobrze bawiłam i dopiero kiedy rodzice wywalili mnie z domu, zrozumiałam, co narobiłam. To było jak wiadro zimnej wody. Otrząsnęłam się, ale wokół już nie było nikogo, kto mógłby mi pomóc. Rodzice nie chcieli mnie znać, znajomi już dawno mnie skreślili, a do Arka nie mogłam się zwrócić. Nie mogłabym spojrzeć mu w oczy. Nie chciałam widzieć jego gniewu, potępienia. Dostałam prawdziwą nauczkę. Musiałam sobie radzić sama. I poradziłam sobie, choć wiele mnie to kosztowało. Zaczęłam nowe życie, w którym nie było miejsca dla rodziny. Skończyłam szkołę z dobrymi wynikami, zaczęłam studia. Byłam z siebie dumna i wiem, że rodzice też by byli, ale nigdy się o tym nie przekonałam, bo do teraz nie mam z nimi kontaktu. Czasem zdarzy mi się ich spotkać, ale po prostu się mijamy, jakbyśmy dla siebie nic nie znaczyli. Przyzwyczaiłam się już do tego. Jedyne czego żałuję, to że nigdy nie zdobyłam się na odwagę i nie zadzwoniłam do Arka. Nie miałam z nim kontaktu odkąd wyjechał, a teraz jest już za późno. Dokładnie 16 września 2005 roku straciłam swojego brata.

***

Wątek choroby chyba jeszcze się pojawi w dalszych rozdziałach. Wtedy wyjaśni się, co się działo z Mańką. 

Jestem zaskoczona. I to cholernie. Nie wiedziałam, że mam w zapasach taki rozdział! Szczerze! Sama go przed chwilą przeczytałam, by wyłapać wszelkie błędy i się zdziwiłam. Od razu mówię, że co znowu narobił Andrzej dowiecie się w następnych rozdziałach. 

I wydała się wielka tajemnica, która chyba wielką tajemnicą nie była.. Teraz mogę to powiedzieć. Tak! Arek jest TYM Arkiem! Może Was dziwi, że wplątałam go w tą historię, ale ja już tak mam, ze piszę o tym, co dla mnie ważne. Piszę o Michale Kubiaku, bo go cenię. Piszę o Andrzeju, bo go bardzo lubię. I w końcu piszę o Arku, bo w ten sposób chciałabym go upamiętnić. Może to nie ma sensu dla Was, ale ma wielki sens dla mnie. 

Dzisiaj drugi mecz reprezentacji!! Życzę sprawnego 3:0 dla orzełków! I trzymam kciuki za następny mecz za Słowenią! 

Pewnie chciałam coś jeszcze napisać, ale już nie pamiętam. Dziękuję, że jesteście. Bez Was to nie miałoby sensu. :*

Już wiem! Widział ktoś moją wenę? Bo mi uciekła i słuch po niej zaginął! Od chyba dwóch miesięcy nie napisałam nic nowego, a zapasy się ciągle kurczą! Help me!!

I zapraszam na  SPEKTAKL UCZUĆ.  Powinna się pojawić dwójka dziś albo jutro. :**