Prolog

Wchodzisz po schodach na trzecie piętro bloku, w którym mieszkasz.

Jesteś zła. Kolejny raz ktoś potraktował Cię jak zasmarkaną małolatę, jak dziecko bez doświadczenia i bez możliwości decydowania o sobie.

Ostatnio ciągle masz wrażenie, że świat Cię nie lubi. Że stworzenie Ciebie, było tylko kaprysem albo przejawem niebywałego poczucia humoru gościa z góry. Może i tak jest, a może jest inaczej, ale Ty widzisz wszystko w ciemnych barwach.

Kiedy ostatnio na spokojnie rozważałaś punkt po punkcie swoje życie? Kiedy ostatnio poświęciłaś cały wolny czas sobie?

Docierasz na właściwe piętro. Skręcasz w prawo, a Twoim oczom ukazuje się postać siedząca na wycieraczce pod drzwiami mieszkania numer 25. Poziom irytacji w Twoim organizmie znacznie wzrasta.

Podchodzisz kilka kroków bliżej i chrząkasz znacząco. Głowa przybysza odwraca się w Twoją stronę, a ty masz okazję ujrzeć twarz swojego przyjaciela, na której widnieje szczery uśmiech. Wymieniacie się uprzejmościami, a potem wpuszczasz go do mieszkania. Rzucasz torebkę na komodę stojącą w korytarzu i ruszasz do kuchni aby zaparzyć dwie herbaty. Nie martwisz się o swojego gościa.

Wchodzisz do salonu, niosąc dwa kubki z parującą cieczą w środku. Stawiasz je na blacie stołu i odwracasz się w stronę przyjaciela.

- Za pierwszym razem ci nie uwierzyłam. Drugi wydawał mi się śmieszny. Trzeci mnie zirytował, a teraz już jestem wkurwiona. Uprzedzając twoje pytanie, nie, nie zgadzam się. - Siadasz, a raczej rzucasz się na kanapę. Stefan stał i patrzył na Twoje poczynania z uśmiechem.

- To dobrze - powiedział niebywale pewny swego. - Mój plan działa.

Każda komórka Twojego ciała jest wypełniona wściekłością, a nerwy palą żywym ogniem. Nie wytrzymujesz, choć się starasz.

- Nie potrafisz zrozumieć jednego prostego słowa? Nie to znaczy nie! Nie będę brała udziału w twoim chorym pomyśle. W ogóle nie zamierzam się pchać do twojego życia zawodowego! Nienawidzę tego, rozumiesz? Nienawidzę.. - nagromadzone emocje opuszczają Twoje ciało, a ty opadasz z sił. Siadasz na kanapie i zakrywasz dłońmi twarz.

- Siatkówka jest dla ciebie tym? Nie uwierzę w to. Możesz tak wmawiać każdemu, ale nie mnie i nie sobie. Ty ją kochasz! Nie widzisz, że bez niej twoje życie przypomina marny film? - Stefan spuszcza z tonu. Siada obok ciebie i odsuwa ręce od twarzy. - Popatrz mi prosto w oczy i powiedz, że to koniec. Że nigdy już nie wróci dawna Mańka.

Hardo podnosisz głowę, ale co z tego, jeśli przez Twoje gardło nie chce przejść żadne słowo? Spuszczasz wzrok. Ponosisz klęskę.

- Widzisz? Stara ty ciągle tam gdzieś jest. Pozwól jej się wydostać, bo bez niej twoje życie jest puste.

- To nic nie zmieni.. - szepczesz cichutko.

- Uwierz mi. To zmieni wszystko.

Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu zaglądasz do wnętrza swojej uśpionej duszy.
Jest tam. Ciągle się tli. Nadzieja. Wiara. Tęsknota.

- Zgadzam się, ale niczego nie obiecuję.

Czujesz, że podjęłaś dobrą decyzję. I ja też to czuję.

_______________

Startujemy! 

Wiem, że z tego co umieściłam powyżej dużo się nie dowiecie, ale już taka uroda prologów.

Wszystkie czytające proszę o komentarze, bo nie od dziś wiadomo, że to bardzo motywuje do dalszego pisania.

I jeszcze jedno. Rozumiem, że każdy chce w jakiś sposób zareklamować swojego bloga, ale umieszczajcie wszelkie reklamy i powiadomienia w zakładce SPAM! Jeśli dodacie pod rozdziałem, będę zmuszona usunąć.