17. "What's the point in feeling love for you..."

Dni mijają ci całkowicie leniwie i po raz pierwszy możesz powiedzieć, że ci to w zupełności nie przeszkadza. Nie wtedy, gdy masz przy sobie Andrzeja, który spędza czas na leniuchowaniu razem z tobą. Dałabyś głowę, że jesteś typem samotnika. Że nie lubisz otaczać się ludźmi. Nie lubisz, gdy dłuższy spędzasz czas w obecności innych osób. A teraz całe dnie spędzasz z siatkarzem, Piotrkiem i Pauliną i nie wyobrażasz sobie, byś miała być teraz sama.

Kolejny kawałek starej ciebie wrócił na miejsce. Nie jesteś jeszcze tą samą radosną dziewczyną, która z wielkim uśmiechem na ustach goniła za swoimi marzeniami. Ale to niemożliwe byś znów nią była. Stare części wracają na miejsce, tworząc nowy, nieprzenikniony wzór. Twój wzór. Stajesz się kimś innym, ciągle będąc sobą. Człowiek się zmienia. I kiedy już raz przejdzie przemianę, nie jest w stanie wrócić do poprzedniej wersji samego siebie. Może jedynie dalej dążyć do swojej definicji doskonałości, mając nadzieję, że podążając tą drogą nie będzie ciągle upadał.

***

- Zrób to dla mnie, proszę – mówisz błagalnym tonem.

- Mańka, nie wiem, czy jestem w stanie – odpowiada ci Paulina, spuszczając wzrok na swoje stopy.

- Nie mogę cię do niczego zmusić, ale przemyśl to. Wtedy dasz mi odpowiedź.

Przytulasz do siebie starszą kobietę. Wiesz, że wiele od niej wymagasz. Ale od ciebie też wiele wymagano. A jakby nie patrzeć Paulina jest teraz w takiej samej sytuacji, w jakiej ty byłaś jeszcze niedawno. Przyjaciele zmusili cię do zrobienia tego, co konieczne. Teraz ty, chcesz by Paulina zrobiła to samo. Chcesz jej pomóc. By w końcu mogła puścić się poręczy, na której podtrzymywała się dotychczas. Niewielki krok, ale jakże ważny. I trudny przy okazji.

- Naprawdę musicie już wyjeżdżać? – pyta smętnym głosem.

- Niedługo rozpoczynają się mistrzostwa, nie możemy tego przegapić – uśmiechasz się delikatnie.

- Siatkówka najważniejsza, co? – daje ci kuksańca w bok.

Uśmiechasz się pod nosem.

Chwilę później na szyi uwiesza ci się Piotruś, ściskając cię tak mocno, że dopływ tlenu do płuc znacząco się ogranicza. Ale to nie ma znaczenia. Otaczasz go ramionami i mocniej przyciągasz do siebie, jednak chłopak szybko się wyrywa.

- Nie tak mocno, pognieciesz ją! – woła i, z typową dla siebie energią, zaczyna wymachiwać kolorową kartką.

- A co to takiego? – interesujesz się, próbując złapać przedmiot w swoje dłonie.

- Prezent – odpowiada z wielkim uśmiechem na twarzy. – Żebyś nigdy nie zapomniała o mnie i o mamie.

Wręczył ci kartkę giętą na połowę. Ostrożnie ciągniesz za brzegi, a pierwsze, co rzuca ci się w oczy, to kilkunasto kolorowa tęcza biegnąca przez całą szerokość. Pod nią, na zielonej trawie leży mały chłopczyk, zaraz obok niego dorosła kobieta, obejmująca go jednym ramieniem. Spojrzałaś ponad barwną tęczę na obłoki, które przybierały najróżniejsze kształty. Wśród nich znalazł się również mały szczeniaczek.

Próbując powstrzymać łzy wzruszenia, przytulasz Piotrusia z całej siły.

- Nie zapomnę, szczeniaczek już tego dopilnuje. Dziękuję – całujesz go w policzek i uśmiechasz się.

- A gdzie Andrzej? – pyta malec, rozglądając się po mieszkaniu.

- Czeka w samochodzie, leć się pożegnać – mówi Paulina, otwierając drzwi na dwór. Kiedy maluch utonął w ogromnym uścisku Andrzeja, odwraca się do ciebie i spogląda na obrazek, w który się wpatrujesz.

- Ten szczeniaczek mi tutaj nie pasuje – odzywa się nagle.

- On jest tutaj najważniejszy. Razem z rycerzem i nadciągającą burzą – odpowiadasz z przekonaniem.

- A tęcza nie powinna pojawiać się po burzy, a nie przed nią? – pyta, nie zdając sobie sprawy z podwójnego sensu własnych słów.

- Czasem burza przegania tęcze, ale cwaniara nigdy się poddaje. Pojawi  się ponownie w odpowiednim momencie – uśmiechasz się, czując, że kąciki oczu wypełniają łzy. Nie pozwalasz im jednak spłynąć. Mrugasz szybko powiekami, a potem ostatni raz przytulasz się do Pauliny i całujesz ją w policzek.

- Pamiętaj, o czym rozmawiałyśmy – upominasz ją lekko.

- Będę pamiętać – odpowiada cicho, obserwując twoją oddalającą się sylwetkę. – Tylko nie wiem, czy mam w sobie choć połowę takiej siły jak ty.

***

- Pogłośnij – mówisz do Andrzeja, odwracając się w jego kierunku, gdy z głośników płyną dźwięki jednej z twoich ulubionych piosenek. Chwile później głośno i wyraźnie słyszysz każde słowo wyśpiewane przez Chrisa Martina. Ich znaczenie odbija się od ścian twojego serca, powodując, że zaciska się ono w supeł. Nie możesz tylko zrozumieć dlaczego? Czyżbyś się bała? A może odczuwasz szczęście w ten dziwny sposób?

My scarecrow dreams when they smash my heart into smithereens..

Uświadamiasz sobie jak bardzo te słowa pasują do twojej obecnej sytuacji. Swoje serce oddałaś w posiadanie drugiej osobie, tylko co ona zamierza z nim zrobić? Czy zaopiekuje się nim, by poznało nowy smak miłości, czy porzuci jak niepotrzebną rzecz?

W tym momencie nie masz pewności i mieć jej nie będziesz miała. Ale Andrzej z każdym spojrzeniem utwierdza cię w przekonaniu, że mu na tobie zależy i że nie ma najmniejszej ochoty, by wyniszczyć cię od środka, zaczynając od najważniejszego organu.

Light a fire a fire a spark, light a fire a flame in my heart…

Wystarczy iskra, by rozniecić ogień.

A wtedy nie będzie już odwrotu. Płomień strawi wszystko.

 I albo dostrzeżesz jego piękno żywiołu, albo jego niszczycielską siłę.

***

Wydawałoby się, że dwa dni spędzone na ciągłej podróży powinny nieść ze sobą zły humor i przygnębienie. Ale to niemożliwe, gdy ma się przy sobie taką osobę jak Andrzej. Siatkarz uparł się, byście zwiedzili mijane po drodze wesołe miasteczko. Oczywiście byliście najbardziej wyróżniającymi się ludźmi, zaraz przed kobietą z brodą i mężczyzną w różowym kostiumie. On, bo ma ponad dwa metry wzrostu. Ty, bo mu towarzyszysz.

Kilka godzin spędzonych na świetnej zabawie, pozwoliło się wam odrobinę odstresować. Ostatnie kilometry, które dzieliły was od Bełchatowa upłynęły wam na ciągłej rozmowie, przekomarzaniu się i poznawaniu swoich najdziwniejszych zwyczajów.

Andrzej w końcu parkuje pod swoim blokiem. Nie chcesz się z nim rozstawać. Nie teraz, kiedy tak miło spędziliście ostatnie godziny. Nie po tym, jak dowiedziałaś się o nim tyle ciekawych rzeczy. Nie teraz, gdy czujesz, że wasza więź staje się silniejsza. Dlatego proponujesz spacer.

Nogi niosą was w dal, choć nie przejmujecie się kierunkiem, w którym podążacie. Nie ma dla was znaczenia, co miniecie po drodze. Ważne jest, by czuć wzajemne ciepło i zrozumienie. A widok roziskrzonych gwiazd nad waszymi głowami jest tylko wspaniałym dodatkiem, któremu nie potraficie się oprzeć. Andrzej z uśmiechem na twarzy ciągnie cię w stronę parkowych alejek. Sadza cię na ławce, siadając zaraz obok ciebie i zadziera głowę w górę, by dokładnie wiedzieć świetliste punkciki na ciemnogranatowym niebie. Opierasz głowę o jego ramię i powtarzasz jego ruch. Jednak nie możesz się powstrzymać przed zerknięciem w jego stronę. Odsuwasz się delikatnie, by móc przenieść wzrok na jego twarz. Zauważasz jego lekko przymknięte powieki i delikatny uśmiech na ustach, który zmusza twoje serce do wykonania kilkunastu koziołków.

Jeśli to nie jest miłość, to nie wiesz, co nią jest.

Nie zastanawiasz się długo. Przysuwasz swoją twarz do twarzy Andrzeja i składasz na jego ustach delikatny, krótki pocałunek. Ponownie patrzysz na jego twarz. Niebieskie tęczówki wpatrują się w twoje z taką siłą, że zapiera ci dech w piersi, rozpalając przy okazji ogień w twoim ciele. Nie masz już wątpliwości, że dla niego nie jesteś żadną zabawką. Andrzej doświadcza tego samego uczucia, co ty właśnie w tej chwili i jesteś pewna, że jego intensywność zaskakuje również jego.

Kolejny pocałunek nie jest wcale delikatny. Ten jest przepełniony żarem i wcale ci to nie przeszkadza. Odwzajemniasz go z równą siłą. Chwilę później zrywasz się z ławki, ciągnąc za sobą Andrzeja. W drodze do jego mieszkania, co chwilę skradacie sobie pocałunki.

Masz wrażenie, że zachowujecie się jak para nastolatków po pierwszej randce. Ale miłość to zupełnie niekontrolowane uczucie. Ono robi z ludźmi cokolwiek zechce. I naprawdę mało kto jest w stanie się temu oprzeć. Ty nie jesteś.

Dlatego po przekroczeniu progu mieszkania zamykasz usta Andrzeja swoimi i próbujesz przekazać mu tym pocałunkiem, jak bardzo go potrzebujesz. Zrozumiał. On zawsze rozumie.

Kierując się w stronę sypialni, zostawiacie za sobą ślad waszych ubrań. Andrzej prowadzi cię w stronę dużego łóżka i popycha cię delikatnie, byś się na nim położyła. Zajmuje pozycję nad tobą i przygląda się twojej twarzy, na której pojawiło się teraz więcej kolorów. Uśmiechasz się do niego, zadając najgłupsze pytanie, jakie można zadać w tej sytuacji.

- Co?

- Nie przeszkadzaj, podziwiam – odpowiada zduszonym szeptem.

- Jeśli mam smarki pod nosem to mi o tym po prostu powiedz, a nie nabijaj się ze mnie w duchu – droczysz się.

- Zbyt piękne, by mogło być prawdziwe.. – wzdycha głęboko.

- Co?

- Za dużo gadasz – stwierdził, patrząc jej w oczy z cwanym uśmieszkiem na twarzy.

- W takim razie mnie powstrzymaj – odpowiadasz prowokacyjnym tonem.

- Właśnie to zamierzam zrobić.

Wraz z kolejnymi pieszczotami Andrzeja zaczynasz odpływać w stronę rozkoszy.

A ja nie zamierzam płynąć tam razem z tobą. To byłoby co najmniej niewłaściwe.

***

Zaraz po otworzeniu oczu zaczynasz się zastanawiać, gdzie podziały się wszystkie ptaszki, które mają radośnie ćwierkać na twoją cześć? Gdzie wszystkie leśne zwierzątka, które mają śpiewać razem z tobą piosenki o tym, jakie to życie jest piękne?

Niestety uświadamiasz sobie, że otacza cię rzeczywistość, a nie bajeczna fikcja. Choć może niestety nie jest odpowiednim słowem. Nie masz wokół siebie ćwierkających ptaszków i innych wiewiórek, ale za to budzisz się w ramionach Andrzeja, które przenoszą cię w odległe krainy przyjemności. I wiesz, że tak mogłabyś się budzić codziennie i nigdy nie miałabyś tego dość.

Czuły pocałunek w czubek głowy sprawia, że odwracasz twarz w stronę siatkarza. Uśmiechasz się na widok jego rozwichrzonych włosów, do których stanu sama się wcześniej przyczyniłaś. Zaspanymi oczami obejmujesz całą jego twarz.

- Dzień dobry – mruczy ci do ucha.

- Nie.. – jęczysz cicho.

- Co nie? – jego twarz tężeje, jakby obawiał się, że zaraz mu oznajmisz, że ta noc była błędem i zupełnie się dla ciebie nie liczy.

Ale ty nie byłabyś w stanie, by wypowiedzieć te słowa. Nie przeszłyby ci przez gardło, bo nie jesteś aż tak utalentowaną aktorką. Nie potrafiłabyś ukryć szczęścia wymalowanego w twoich oczach ani wielkiego uśmiechu, który sam pchał się na usta.

- Nie każ mi wstawać – szepczesz, wtulając twarz w jego klatkę piersiową.

- Nie miałbym serca – odpowiada, kreśląc niewidzialne wzory na twoich nagich plecach.

Przyjemna delikatność tej chwili wypełnia twoje serce, sprawiając, że zabiło mocniej, żywiej, pełniej. Bierzesz głęboki wdech, napawając się zapachem Andrzeja. Czujesz jak poruszył się niespokojnie. Czyżby miał łaskotki? Zamierzasz to sprawdzić. Unosisz lekko głowę i przejeżdżasz nosem po jego boku ledwie go dotykając. Znowu.

Śmiejesz się cicho, przyciskając dłonie do twarzy. Chwilę później czujesz jak większe dłonie zaciskają się na twoich nadgarstkach. Andrzej całuje cię w skroń, a potem zaznacza mokry ślad wzdłuż całej szyi. W końcu dociera do twarzy. Składa delikatny pocałunek na twoim nosie, a potem chucha na kosmyk włosów, który opadł ci na czoło. Przyjemny dreszcz przechodzi przez twoje ciało, co nie uszło uwadze chłopaka. Znów delikatnie wpuścił z ust powietrze, tym razem kierując je na powieki. To również sprawiła ci niemałą przyjemność. Jednak chcesz czegoś innego, a on doskonale o tym wie, jednak uwielbia się z tobą droczyć i nie od razu ci to daje.

- Pocałuj mnie wreszcie – szepczesz, niecierpliwiąc się coraz bardziej.

- Na to musisz zasłużyć – odpowiada chrapliwie wprost do twojego ucha.

- Nie to nie – wyrywasz się z jego uścisku i zarzucając na siebie wczorajszą koszule siatkarza, wstajesz i kierujesz się w stronę drzwi.

- Gdzie idziesz? – interesuje się.

- Zrobić śniadanie – odpowiadasz ze złośliwym uśmieszkiem na ustach, którego chłopak dostrzec nie może, bo stoisz do niego tyłem.

- Dla siebie – precyzujesz.

- A ja? – pyta z wyrzutem.

- A zasłużyłeś? – pytasz mściwym tonem, patrząc na niego drapieżnie.

Zemsta jest słodka, uświadamiasz sobie, zamykając się w łazience, gdzie Andrzej wejść nie może.

***

Kolejny dzień, chodź zaczyna się równie przyjemnie, oznacza dla ciebie powrót do normalnego życia. Powrót do wszystkich spraw, które na czas wyjazdu postanowiłaś zostawić za sobą. Teraz czas się z nimi zmierzyć, choć to wcale nie będzie przyjemne ani proste.

Po wspólnym śniadaniu, zbierasz swoje rzeczy i żegnając się z Andrzejem, jedziesz do swojego mieszkania. Wchodzisz do środka i dziwisz się, jak bardzo nie na miejscu się tutaj czujesz. Kiedyś to była twoja świątynia samotności, gdzie wstęp mieli tylko nieliczni. Teraz to miejsce kojarzy ci się tylko z rozpaczą i twoją własną głupotą, czyli z czymś, o czym wolałabyś nie pamiętać. Mimo wszystko jest to twoje mieszkanie i musisz je doprowadzić do porządku. Nastawiasz pranie z brudnymi ciuchami z wyjazdu i uprzednio przebierając się w krótkie spodenki i bokserkę, bierzesz się za porządki.

Dźwięk dzwonka dochodzi do ciebie w momencie, w którym wyłączasz odkurzacz. Gratulujesz sobie wyczucia czasu i otwierasz drzwi. Do środka wpada Stefan, przygarniając cię w niedźwiedzi uścisk. Wtulasz się w niego z uśmiechem na ustach. Brakowało ci twojego przyjaciela, choć na brak towarzystwa narzekać nie mogłaś.

- Dobrze, że już jesteś. Mamy do pogadania – ostrzega cię, patrząc uważnie w twoją twarz.

Zapewne szuka odpowiedzi na wszystkie niezadane jeszcze pytania, ale tam ich nie znajdzie. Jesteś mentalnie przygotowana na to, że Stefan nie da ci żyć, dopóki nie powiesz mu wszystkiego łącznie ze szczegółami.

- Zrób nam herbaty. Za chwilę do ciebie przyjdę – uśmiechasz się i zbierasz z podłogi odkurzacz, chowając go w odpowiednie miejsce. Ścierkę do ścierania kurzów spłukujesz nad umywalką i rozwieszasz ją na suszarce.

Minutę później zjawiasz się w kuchni i siadasz naprzeciw Stefana, który już w dłoniach dzierżył kubek z parującą cieczą w środku. To był wasz zwyczaj. Picie zielonej herbaty. Niezależnie czy na dworze jest minus dwadzieścia pięć stopni, czy plus czterdzieści.

- Opowiadaj – zachęca cię.

No i zaczynasz opowiadać. Mówisz jak to wszystko wygląda z twojej perspektywy nie pomijając tego, że zamierzasz naprawić wszystkie popełnione błędy.

Stefan jest dobrym słuchaczem. I chociaż jako trener jest zajęty prawie dwadzieścia cztery godziny na dobę, to zawsze znajdzie czas na wysłuchanie ciebie. Taki przyjaciel to skarb. Zdajesz sobie z tego sprawę. Wiesz również, że to tylko i wyłącznie dzięki niemu stanęłaś na nogi. I nie zamierzasz o tym nigdy zapominać.

- Widzę, że nie próżnowałaś – mówi, gdy informujesz go o swoim związku z Andrzejem.

- Nie.. Tylko nie praw mi kazań – jęczysz cicho.

- Nie zamierzam. Jesteś dorosła. Wiesz, co robisz. I to, co ja myślę, jest nieważne, bo ty w końcu jesteś szczęśliwa. Miło dla odmiany, widzieć cię radosną.

Przez długi czas analizujesz w głowie jego słowa, ale i tak dochodzisz do wcześniejszego wniosku. Masz najwspanialszego przyjaciela na świecie.

- Dziękuję – mówisz tylko. Jedno słowo wystarcza, by ogarnąć wszystko to, za co mu dziękujesz. A on doskonale wie, co masz na myśli.

- Na mnie już czas – wstaje i podchodzi do drzwi. – Cieszę się, że wróciłaś. Bez ciebie, to nie to samo.

Uśmiechasz się w odpowiedzi i przytulasz się do niego mocno. Stefan całuje cię w policzek i wychodzi.

Już prawie domykasz drzwi, gdy z powrotem pojawia się przy tobie i wkłada ci w dłonie kopertę.

- Przeczytaj na spokojnie, dobrze? – w jego wzroku czai się lekka obawa, przez co nie masz pojęcia jak zareagować. W końcu kiwasz lekko głową i patrzysz jak znika na schodach.

Patrzysz na kopertę z każdej strony, ale nie widzisz żadnych danych ani nadawcy, ani odbiorcy. Niespodziewany niepokój przechodzi przez twój umysł, ale nie poddajesz mu się. Odkładasz kopertę na bok z postanowieniem, że zastosujesz się do rady Stefana i otworzysz ją na spokojnie.

Wracasz do porządkowania mieszkania z nadzieją, że równie sprawnie przyjdzie ci uporządkować swoje rozpoczynające się na nowo życie.

****

Jednodniowa obsuwa. Przepraszam Was za to najmocniej!

Nie dotrzymałam swojego postanowienia. Znów pisałam rozdział na szybko, a właściwie wczoraj. Moim talentem jest zostawianie najważniejszych spraw na ostatnią chwilę.

Pisany na szybko, przejściowy. Nie podoba mi się. Mam tylko nadzieję, że nie odbiega on aż tak od reszty.

I chciałabym wam bardzo podziękować. Zanim zabrałam się za poprawianie rozdziału i wrzucanie go na bloga, uświadomiłam sobie, że gdyby nie wy, to to opowiadanie już dawno miałoby swoje zakończenie. Zrobiłabym jakiś nagły wypadek i po sprawie. Ale wy tu jesteście, a ja nie mogę was zawieść. Dziękuję wam! To naprawdę wiele dla mnie znaczy. ;)

TWITTER