8. "I shouldn't say it but I'm starting to think I care..."

Wszyscy mówią, że kiedy człowiek się wygada, wyżali, od razu robi mu się lżej na duszy. Ile jest w tym prawdy? Tego chyba nikt nie wie. W Twoim wypadku to powiedzenie się nie sprawdziło. Wyznałaś Krzyśkowi całą prawdę, a teraz siedzisz naprzeciw niego i patrzysz, jak jego twarz blednie, a oczy rozszerzają się w wyrazie całkowitego zdumienia. Nie spodziewał się tego. Nigdy by nawet nie pomyślał, że możesz by siostrą jego najlepszego przyjaciela. I faktycznie nie mógł tego wiedzieć, bo kiedy ostatni raz Cię widział, byłaś małą dziewczynką. Od tamtego czasu się zmieniłaś.

Jego oczy wpatrują się w Twoją twarz, jakby porównywał Cię z tą dziecięcą twarzyczką, którą zapamiętał. I tak właśnie jest, bo chwilę potem już patrzy na Ciebie innym, nieco mniej zamglonym wzrokiem, który wyraża całkowitą ufność w Twoje słowa. Wie, że mówisz prawdę, ale nadal nie może w to uwierzyć. Tyle razy chciał Cię odnaleźć. Tyle razy chciał spotkać się z Tobą i sprawdzić jak się trzymasz po śmierci ukochanego brata, ale nigdy nie było mu to dane. Potem zrozumiał, że musi ruszyć dalej i zostawić śmierć przyjaciela za sobą. A teraz pojawiasz się ty i przywołujesz wspomnienia, które są bezlitosne dla Was obojga, bo tego dnia straciliście najważniejszą dla Was osobę.

- Jesteś jego siostrą.. – szepcze cichym głosem.

- Tak – odpowiadasz równie cicho.

- Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? Dlaczego przez ten cały czas milczałaś? – pyta bez cienia pretensji w głosie. Chce po prostu wiedzieć.

- Nie potrafiłam się na to zdobyć. Patrzyłam na Ciebie i chociaż wiedziałam, że zasługujesz na poznanie prawdy, nie chciałam przywoływać wspomnień. Minęło tak wiele lat, a ja nadal gdzieś tam w środku wyrzucam sobie, że się z nim nie pożegnałam, że nawet nie byłam na jego pogrzebie.

Ta rozmowa jest ciężka dla Was oboje, ale jest również pewnego rodzaju oczyszczeniem. Pozbywasz się tych wszystkich uczuć i możesz być pewna, że Krzysiek to zrozumie. Po raz pierwszy rozmawiasz o swoim bracie z kimś, dla kogo on też był ważny. Wiesz jak on się czuł, kiedy zabrakło Arka, a przynajmniej możesz to sobie wyobrazić. Chyba nastał przełomowy moment dla Was obojga.

- Mańka, on nie miałby Ci tego za złe. Nawet nie wiesz jak często o Tobie mówił. I zawsze w jego głosie brzmiała miłość. Nie było tam miejsca na gniew czy rozczarowanie. On wszystko rozumiał, za nic Cię nie winił.

Pierwsza łza wypływa z Twojego oka. Za nią płynie kolejna. Rzeźbią swój tor na Twoim policzku, a ty nie próbujesz ich zatrzymywać. Pozwalasz im skończyć bieg, opaść w dół na Twoje nogi i wsiąknąć w materiał spodni. Razem z nimi Twoje ciało opuszcza jakieś napięcie, którego istnienia nie byłaś nawet świadoma. A to uczucie jest tak wyraźne, jakby kamień spadał z Twojego serca. Podnosisz wzrok i patrzysz w równie zamglone oczy przyjaciela. Tak. Krzysiek jest Twoim przyjacielem i zawsze nim był.

***

:: perspektywa Michała ::

Leżysz na łóżku i próbujesz zebrać trochę sił przed wieczornym treningiem. Starasz się dawać z siebie dwieście procent. Chcesz być w jak najlepszej formie, a wiesz, że inaczej tego nie osiągniesz. Wytrzymujesz zmęczenie i różne inne dolegliwości, ale sam siebie nie oszukasz. Potrzebujesz odpoczynku. I nie chodzi tutaj o parę godzin spędzonych na wylegiwaniu się w pokoju, ale o odpoczynek psychiczny. Musisz ostudzić głowę i nabrać trochę nowej energii. Musisz odpocząć trochę od chłopaków, bo pomimo, że wszyscy darzycie się sympatia i nie ma między Wami niepotrzebnych spięć, to jednak codzienne towarzystwo męczy. Myślisz o wyjeździe do rodziny. Chcesz odwiedzić rodziców, bo możliwe, że to będzie jedyna okazji, by trochę z nimi pobyć przed rozpoczęciem turnieju.

Postanawiasz, że pójdziesz i zapytasz trenera o kilka dni wolnego. Stefan to równy gość. Lubicie się i gdyby nie fakt, że jest Twoim trenerem na pewno bylibyście teraz dobrymi kumplami. Poza tym szanujesz go i jego decyzje. Uważasz, że kiedy tylko nabierze trochę doświadczenia w swoim fachu, to będzie bardzo dobrym trenerem, a każda reprezentacja, którą weźmie pod swoje skrzydła, będzie mogła walczyć o najwyższe cele.

Twoje rozmyślania przerywa pukanie do drzwi. Głośno wołasz „proszę”, a po chwili Twoim oczom ukazuje się sylwetka Karola.

- Nie przeszkadzam? – pyta chłopak, obracając się w Twoją stronę.

- Nie, wchodź – mówisz i podnosisz się do pozycji siedzącej.

Lustrujesz przyjaciela ciekawym spojrzeniem, bo naprawdę rzadko się zdarza, by przychodził pogadać. Zazwyczaj czynił to wtedy, kiedy musiał odpocząć od Andrzeja, z którym miał pokój. Lubiliście się, tak po męsku. Jeśli już rozmawialiście, to były to szczere rozmowy i nie na błahe tematy.

- Stało się coś? – pytasz, widząc, że mężczyzna wyraźnie jest czymś przejęty i jakoś nie kwapi się, by zacząć rozmowę.

- Lekka wymiana zdań, niby nic poważnego, ale mnie wkurwił – odpowiada po chwili milczenia, pocierając oczy dłonią. – Nie wiem, czy mogę Ci o tym mówić, ale myślę, że powinieneś wiedzieć.

- Zrobiłeś taki wstęp, że zaczynam się bać – śmiejesz się, choć tak naprawdę wcale nie jest Ci wesoło. Wiesz, że sprawa musi być poważna.

Karol schował twarz w dłoniach, ale po chwili spojrzał na Ciebie z powagą.

- Nie będę owijał w bawełnę. Andrzej wyżalił mi się, że pokłócił się z Mańką. Ona mu się podoba. A ten kretyn zamiast z nią normalnie pogadać, to robił jakieś podchody, z których i tak nic mu nie wyszło. A potem ona zachorowała i zamiast on się nią zająć jak należy, to ty się nią zająłeś. Ma Ci to za złe, ale będzie to dusił w sobie, bo jest cholernym idiotą.

- Ale co ja mam do tego? Pokłócił się z Mańką to jego sprawa, nie moja – fuczysz ze złością.

- Dużo – wzdycha Karol. – Andrzej uważa, że ty i Mańka się spotykacie i jest o ciebie zazdrosny. I tak od słowa do słowa, wygarnął dziewczynie, że zamiast się zajmować fotografowaniem, to lata z wywieszonym jęzorem za połową kadry – wyrzuca z siebie Kłos.

Słysząc te słowa, podrywasz się do góry i chcesz dopaść tego idiotę tu i teraz. Chcesz mu porządnie obić mordę za to, że zasugerował coś takiego Mańce. Nie możesz uwierzyć, że posunął się do czegoś takiego, nawet jeśli był zazdrosny.

- Kurwa trzymaj mnie, bo go za chwilę rozpierdolę! – wrzeszczysz z furią, zapominając o zmęczeniu.

- Szczerze? – chłopak unosi brwi w górę. – Wcale bym  Cię nie zatrzymywał. Sam bardzo chętnie obiłbym mu twarzyczkę, chociaż jest moim przyjacielem. I miałbym z tego tak samo wielką satysfakcję, jak ty, ale ani ja, ani ty nie obijemy mu gęby.

- A to dlaczego? – dziwisz się.

- Bo to niczego nie da, a wręcz jeszcze bardziej pogorszy sytuację. Najlepiej będzie po prostu go ignorować i zapomnieć – wzdycha.

- Łatwo Ci mówić – rzucasz w jego stronę.

Złość Ci przechodzi momentalnie, kiedy dochodzi do Ciebie, co musiała czuć dziewczyna. Nie wyobrażasz sobie, co byś zrobił na jej miejscu. Boisz się o nią, bo wiesz, że ona wcale nie jest taka twarda, jak się wydaje.

- A co z Mańką?

- Nie wiem. Od kilku dni niezbyt często ją widzę. – Karol przypatruje Ci się uważnie. – A pomiędzy Wami coś jest?

Gdyby wzrok mógł zabijać, Karol z pewnością leżałby właśnie bez życia. Jednak zadał dobre pytanie. Pomiędzy Tobą, a dziewczyną coś jest?

- Sam nie wiem. Wydaje mi się, że jesteśmy przyjaciółmi, ale o zwykła przyjaciółkę bym się tak bardzo nie martwił, nie? – pytasz, szukając odpowiedzi na pytanie.

Nie potrafisz rozszyfrować Marianny. Wydaje Ci się, że umiesz ją przejrzeć. Że jako jedyny potrafisz się przebić przez tą maskę, którą czasem przybiera. Ale czy tak w rzeczywistości jest? Czy naprawdę widzisz jej prawdziwą twarz, czy może tylko kolejną maskę, którą chce Ci pokazać?

- Nie – odpowiada krótko Karol, patrząc na Ciebie z uśmiechem.

- Co? – pytasz, marszcząc brwi.

- Pasujecie do siebie. Naprawdę do siebie pasujecie – podnosi się z łóżka i patrząc po raz ostatni na Twoją zdezorientowaną minę, wychodzi z pokoju.

Pozostawił po sobie więcej pytań niż odpowiedzi, ale w jednym miał rację. Nie tkniesz palcem Andrzeja. Wolisz patrzeć jak sam siebie karze za to, co zrobił. A będzie się karał na pewno, bo jeśli naprawdę czuje do Mańki coś więcej niż zwykłą sympatię, zrozumie swój błąd, ale wtedy będzie już za późno.

***

:: perspektywa Stefana ::

Czujesz się źle, ale nie w taki normalny sposób. Czujesz się źle nie fizycznie, ale duchowo. Masz wyrzuty sumienia. Twoja przyjaciółka już tyle wycierpiała, a przez Ciebie cierpi jeszcze bardziej. W końcu to ty ją namawiałeś do przyjazdu tutaj. I być może końcowa decyzja należała tylko do niej, ale to niczego nie zmienia. Czujesz się źle.

Może ona miała rację? Może całkowite odizolowanie od siatkówki było dla niej lepsze niż ponowne wchodzenie do tej samej rzeki. Może gdybyś zostawił ją w spokoju, byłoby lepiej? Nie. Wcale nie byłoby lepiej. Wiesz, że gdybyś zostawił ją samą, mogłaby już nie żyć. Mogłaby się zapić albo zaćpać na śmierć, bo nie miała przy sobie nikogo innego, prócz Ciebie. A ty byłeś jej największą podporą. Tylko Tobie ufała i tylko Ciebie słuchała. Może czasem miała Cię dość. Może miała ochotę rzucić czymś w Ciebie, bylebyś tylko zostawił ją samą. Ale nigdy tego nie zrobiła, a ty nigdy jej nie opuściłeś. Ale teraz sytuacja wygląda trochę inaczej. Czujesz, że ją zawodzisz. Czujesz, że nie poświęcasz jej wcale uwagi. Bo niby jak wytłumaczyć fakt, że o tym co się z nią dzieję, dowiadujesz się nie od niej, a od osób trzecich, które w ogóle nie powinny o tych sprawach wiedzieć? Jak wytłumaczyć, że nie masz pojęcia, gdzie ona się podziewa ani co czuje. Zdajesz sobie sprawę, że ją zaniedbałeś. Zawiodłeś nie tylko ją, ale też jej brata, bo kiedyś przysięgałeś mu, że zaopiekujesz się jego siostrą. Czujesz, że złamałeś tę obietnicę. Przez Ciebie Mańka cierpi, a ty nic z tym nie możesz zrobić.

Ale ja wiem coś, o czym ty nie masz pojęcia. Ona Cię kocha. Kocha Cię jak brata, którego straciła. Kocha Cię jak rodzinę, bo tylko ty jej pozostałeś. A skoro ona Cię kocha, to wybaczy Ci wszystko. Taka już jest, a ty o tym wiesz.

Przestajesz rozmyślać, kiedy drzwi do pokoju się otwierają i staje w nich Philippe. Patrzysz na niego wyczekująco, a kiedy mówi Ci o tym, czego się dowiedział, chowasz twarz w dłoniach.

- I co ja mam teraz zrobić? – pytasz swojego starszego przyjaciela.

- Zaczekaj. Sytuacja sama się poprawi. Potrzeba im tylko trochę czasu. Poza tym, oni nie są już dziećmi. Muszą umieć załatwiać swoje problemy sami, a nie czekać, aż ktoś zrobi to za nich – odpowiada z pewnością starszego człowieka, który nabrał już trochę doświadczenia w tej trudnej dziedzinie, jaką jest życie.

- Coraz częściej myślę, że jestem niewłaściwym człowiekiem na niewłaściwym miejscu  – szepczesz, wpatrując się tępo w ścianę.

- Ale ja tak nie uważam – odpowiada, nie tracąc humoru. – Popatrz na to z drugiej, tej lepszej strony.

- A jest jakaś lepsza strona? – pytasz ze zdziwieniem.

- Oczywiście, że jest – prycha rozbawiony Philippe. – Masz okazję pracować ze mną, a to wielki zaszczyt – śmieje się.

- Rzeczywiście – uśmiechasz się.

W duchu dziękujesz, że to właśnie Philippe jest tutaj z Tobą. Łączy Was nie tylko pochodzenie. Jesteście do siebie podobni od strony mentalnej. Tyle, że Blain nauczył się już żyć w zgodzie z życiem i zawsze patrzeć na nie z tej, jak to zgrabnie ujął, lepszej strony. Ty się dopiero tego uczysz, ale kiedy masz takiego nauczyciela, nauka staje się szybsza i prostsza. Pamiętasz, że cierpliwość i wytrwałość są kluczem do sukcesu. Tobie nie brakuje tych cech. Musisz po prostu uwierzyć, że możesz dokonać wszystkiego, jeśli tylko dostatecznie ciężko będziesz pracował.

- Myślisz, że nam się uda? – pytasz zupełnie z innej beczki.

- A ty kiedykolwiek w to wątpiłeś? – odpowiada pytaniem na pytanie.

W odpowiedzi tylko unosisz delikatnie kąciki ust w górę. Już nie martwisz się o przyszłość. Czas pokaże, co będzie dalej. Teraz musisz myśleć tylko o swojej drużynie, która liczy na Ciebie jako trenera. Która zasługuje na zwycięstwo równie mocno, co człowiek na drugą szansę. I nie poddasz się. Nie teraz. Nie kiedy wiesz, że razem z Philippe możecie wszystko. Nie teraz, kiedy zaszliście tak daleko. Bo możecie wszystko, a życie nie jest żadną przeszkodą.

***

:: perspektywa Marianny ::

Zaczynając Waszą rozmowę o Arku, na Twojej twarzy lśniły łzy, a teraz twarz rozjaśnia Ci promienny uśmiech. I w końcu w pełni czujesz, że możesz ruszyć dalej. Czujesz, że przeszłość, nieważnie jak dawna by była, właśnie przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Nie masz ochoty wylać morza łez, kiedy cofasz się pamięcią kilkanaście lat wstecz. Czujesz smutek - to prawda, ale on nie zniknie, dopóki będziesz pamiętać. Będzie Ci przypominał o stracie. O tym, że nie warto marnować życia na alkohol lub inne używki. O tym, że zawsze ma się gromadę przyjaciół. Niektórych się już zna, a niektórych dopiero spotka na swojej drodze. Ale oni są jedyni w swoim rodzaju. Im możesz zaufać. Możesz powiedzieć o wszystkim, co Cię gnębi i nigdy nie spotkasz się z niezrozumieniem. Bo właśnie na tym polega prawdziwa przyjaźń. Że przyjaciel nie tylko słucha, co masz mu do powiedzenia, ale też rozumie, co czujesz. Wspiera, pociesza, a czasem zmusza do rzeczy, których normalnie byś nie zrobiła, ale to przyjaciel. Jeśli raz zaufasz, nigdy się nie zawiedziesz.

Razem z Krzyśkiem doszliście do wniosku, że pora zostawić przeszłość za sobą. Oboje bardzo dobrze zdajecie sobie sprawę, że Arek zasługuje na spokój, gdziekolwiek jest. Musicie dać mu odpocząć od siebie. Musicie pozwolić, by w końcu spokojnie mógł rozegrać mecz, razem z drużyną marzeń. I musicie wierzyć, że ten mecz będzie dla niego wygrany.

Teraz pora zatroszczyć się o siebie. Pora doprowadzić wszystkie sprawy do końca. Każdy rozdział w życiu, musi się kiedyś skończyć. Ten jeden trwał bardzo długo, ale jeśli chcesz go zakończyć, musisz zrobić to w stu procentach dobrze.

- Krzysiek? – po chwili wahania spoglądasz na mężczyznę.

- Tak? – uśmiecha się zachęcająco.

- Jaka jest Paulina?

To pytanie go zaskakuje. Chyba nie spodziewał się, że o nią zapytasz, ale to było konieczne. Jego wyraz zmienia się z zaskoczenia w zrozumienia.

- Nigdy nie poznałem jej bliżej. Spotkaliśmy się tylko kilka razy, ale wiem, że Arek ją kochał, a ona kochała jego. To było widać, kiedy się na nich patrzyło – uśmiechnął się. – Wydawało mi się zawsze, że jest raczej sympatyczną osobą. Nie wiem jaka jest teraz. Po wypadku wiele się zmieniło. Paulina wyjechała, bo nie chciała zostać w mieście, gdzie wszystko jej o nim przypominało. Od tamtego czasu jej nie widziałem.

- Myślisz, że zgodziłaby się ze mną spotkać? – pytasz z wahaniem.

- Na pewno – odpowiada z pewnością i posyła Ci uśmiech pełen ciepła.

****

I właśnie tak Krzyś zareagował na opowieść Mańki. :)

Liczba komentarzy, w porównaniu z poprzednimi postami, zmalała, ale mam nadzieję, że to tylko chwilowe.. Nie nudzę Was tym opowiadaniem, co?

Nananana pokonaliśmy Brazylię!!! Cieszę się strasznie, ale pamiętam też, że to nie do końca ta Brazylia, z którą mierzyliśmy się na przykład w zeszłym roku. Ale co najważniejsze wygraliśmy i to drugim składem! Waleczności polskim reprezentantom odmówić nie można! :)

A i jeśli mam jakiekolwiek zaległości na Waszych blogach, to proszę, żebyście mi przypominały. Mam dobrą pamięć, ale krótką i czasem zapominam, że pojawił się nowy rozdział. :)

Jutro dzień dziecka, więc już dzisiaj życzę tym młodszym i tym starszym wszystkiego najlepszego. :) Pamiętajcie, że wszyscy jesteśmy jeszcze dziećmi! ^^

To tyle ode mnie.

Całuję! :*