14."The heart of me is strong today..."

:: perspektywa Andrzeja ::

Nocna jazda nigdy nie była dla ciebie zbyt przyjemna. Wolisz prowadzić samochód w dzień, kiedy na zewnątrz jest widno. Wtedy czujesz się pewniej. I masz pewność, że nie zaśniesz siedząc za kółkiem. Melodia wypływająca z głośników sprawia, że nie dostrzegasz zmęczenia, jednak kiedy Mańka zasypia z głową opartą na szybie, wyłączasz radio. Powieki coraz bardziej ci ciążą, dlatego nie zamierzasz zgrywać bohatera. Zatrzymujesz się przy najbliższym hotelu i patrzysz na śpiącą dziewczynę.

Zazwyczaj energiczna i żywa zmienia się w delikatną i kruchą istotę. Patrzysz zafascynowany na jej odprężoną twarz, jakby to był najpiękniejszy widok na świecie. I może komuś wyda się to śmieszne, ale tak właśnie jest. Nie śmiałeś nawet marzyć, że Mańka ci kiedykolwiek wybaczy. Sam dobrze wiesz, że zachowałeś się wobec niej podle i nie zasługiwałeś na kolejną szansę. A mimo to ona jest tutaj z tobą. Śpi. Wygląda na odprężoną. I widocznie ma do ciebie zaufanie, bo inaczej nigdy nie pozwoliłaby sobie na utratę czujności. I po raz kolejny zastanawiasz się, skąd u niej ta wiara w ciebie? Dlaczego po prostu nie skreśliła cię, gdy na to zasłużyłeś i nie zostawiła samego?

Ale ty jeszcze nie rozumiesz. Jeszcze nie domyślasz się, dlaczego ona to robi. Dlaczego wierzy, dlaczego ufa.

:: perspektywa Marianny ::

Sen kończy się wraz z zatrzymaniem samochodu. Nie śpisz wystarczająco mocno, by tego nie odczuć. Leniwie otwierasz oczy, a twój wzrok pada na budynek, u którego szczytu jarzy się niebieski neon z napisem ‘Hotel’. Gdzieś w głębi siebie odczuwasz radość. Możliwość spania w ciepłym łóżku jest dużo bardziej kusząca niż gniecenie się na siedzeniu w samochodzie. Nawet jeśli to siedzenie jest całkiem wygodne jak na samochodowe standardy. Odrywasz głowę od szyby i przeciągasz zaspane mięśnie. Odwracasz się w stronę Andrzeja, który przypatruje ci się z delikatnym uśmiechem na ustach. Odwzajemniasz gest przy okazji zauważając, że na twarzy chłopaka widać oznaki zmęczenia. Oczy są lekko przekrwione, co możesz zobaczyć w słabym świetle rzucanym przez neon, a powieki coraz bardziej mu opadają. Ten widok cię rozczula.

- Idziemy? – pyta cicho, wskazując głową na budynek.

Potakujesz głową i wychodzicie z pojazdu. Andrzej zabiera wasze podręczne bagaże, a potem zamyka auto. Ramię w ramię wchodzicie do hotelu, zaciekawiając tym recepcjonistkę, która czyta książkę dla zabicia czasu. Posyłasz jej miły uśmiech, gdy zauważasz, że dziewczyna wlepia wzrok w Andrzeja. Nie dziwisz się. Siatkarz jest rozpoznawalny, a kibice są dosłownie w każdym zakątku Polski, jednak Andrzejowi wydaje się to nie przeszkadzać. Przyzwyczaił się do takiego zachowania, bo spotyka się z nim na co dzień. Bez wcześniejszego uzgodnienia, chłopak rezerwuje jeden pokój z dwoma łóżkami. Nie komentujesz tego w żaden sposób, bo nie masz zamiaru się skarżyć. Jego towarzystwo nie będzie ci w najmniejszym stopniu przeszkadzać, tak właściwie to cieszysz się, że będzie obok. Wchodzisz do właściwego pokoju i siadasz na łóżku, stojącym najbliżej okna. Zrzucasz buty i opierasz się plecami o ścianę, przyciągając kolana do brody. Zamykasz oczy i wzdychasz głęboko. Jesteś zmęczona, choć przespałaś kilka godzin w samochodzie. Jednak pobudka w środku nocy nie jest miła. Masz ochotę zasnąć i spać aż do południa, jednak musisz wstać i wziąć prysznic. Minutę później czujesz, jak twój materac ugina się odrobinę pod ciężarem twojej torby. Z trudem podnosisz powieki, a twoim oczom ukazuje się uśmiechnięta twarz Andrzej.

- Leć pod prysznic. – mówi spokojnie.

Masz zamiar protestować. W końcu to on prowadził i jest bardziej zmęczony, jednak nie daje ci dojść do słowa.

- Tylko nie siedź tam godzinę. – śmieje się i kładzie na swoim łóżku.

Pozwalasz sobie na delikatny uśmiech i zabierając potrzebne rzeczy, wchodzisz do łazienki. Kilkanaście minut później odświeżona wychodzisz z pomieszczenia, co wywołuje zaskoczenie na twarzy chłopaka. Prawdopodobnie nie spodziewał się, że prysznic zajmie ci mniej niż pół godziny. Widzisz jak nieudolnie próbuje ukryć rozbawienie.

- Co cię tak śmieszy? – pytasz zaciekawiona.

- Wiesz, że wyglądasz jak Kubuś Puchatek? – pyta z wielkim uśmiechem na ustach.

Patrzysz w dół i przyznajesz mu rację. W czerwonej koszulce i żółtych spodenkach, które składają się na twoją piżamę, faktycznie wyglądasz jak łakomy miś.

- Nie podzielę się z tobą moim miodem! – wołasz z udawaną złością.

- A szkoda – wzdycha teatralnie i ucieka do łazienki.

Śmiejesz się sama do siebie i kładziesz się do łóżka. Myślałaś, że zaśniesz, gdy tylko przyłożysz głowę do poduszki, ale tak się nie dzieje. Słyszysz szum wody, dochodzący zza ściany, ale to nie ona powstrzymuje cię przed zaśnięciem. Zamykasz oczy i wyobrażasz sobie, że znajdujesz się właśnie na plaży, a szum dochodzi od morza, które masz na wyciągnięcie ręki. Uśmiech sam wpływa na twoją twarz, zostając tam na dłużej. Właśnie tak zastaje cię Andrzej, wchodząc do pokoju. Otwierasz oczy, a spojrzenie samo kieruje się na jego niczym niezakryty tors. Śledzisz wzrokiem linię jego ramion, umięśnione ręce, a potem schodzi na wyrzeźbiony brzuch. Napawasz się tym widokiem i nagle uderza cię prawdziwość tej sytuacji. Jesteś w hotelowym pokoju. Sam na sam z półnagim siatkarzem. Z mężczyzną, który od dawna włada twoimi myślami. Ale odsuwasz te myśli od siebie. Patrzysz teraz w oczy Andrzeja. Żadne z was nie chce przerywać tej chwili. Oboje zdajecie sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znaleźliście, jednak nie zamierzacie z tym nic zrobić. Ani on, ani ty.

- Dobranoc. – rzucasz szeptem i uśmiechasz się delikatnie.

Nie czekasz na odpowiedź. Zamykasz oczy i pozwalasz, by Morfeusz zawładnął twoim ciałem. Na granicy świadomości rejestrujesz jeszcze ciepłe usta Andrzeja na swoim policzku i wyszeptane przez niego dwa słowa.

- Śpij dobrze.

***

Budzisz się przed Andrzejem. Sprawdzasz godzinę i stwierdzasz, że możesz sobie pozwolić na jeszcze chwilę odpoczynku, jednak wiesz dobrze, że i tak już nie zaśniesz. Wobec tego odświeżasz się w łazience, a potem wychodzisz najciszej jak się da z pokoju. Schodzi schodami na dół, by rozruszać jeszcze zaspane mięśnie i kierujesz się w stronę wyjścia. Po przeciwnej stronie ulicy znajduje się mała kawiarnia, gdzie kupujesz dwie kawy i kilka pączków. Wiesz, że prawdopodobnie Andrzej nie może pozwalać sobie na taką wyżerkę, ale raz się żyje. Stefan na pewno zrozumie. Popijając kawę wspinasz się z powrotem na piętro i wchodzisz do pokoju. Myślałaś, że Andrzej będzie jeszcze spał, ale słyszysz jego śpiew, dochodzący z łazienki. Uśmiechasz się szeroko i rozkładasz śniadanie na małym stoliku pod ścianą. Przesuwasz go na środek pokoju, a potem siadasz na swoim łóżku. Wyciągasz z kieszeni spodni telefon i odblokowujesz go. Twój nastój momentalnie się pogarsza. 5 nieodebranych połączeń od Krzyśka. Poczucie winy znów zaciska się mocno wokół twojego serca, powodując ból. Tak bardzo go zawiodłaś. Tak bardzo go zraniłaś. Zdajesz sobie z tego sprawę. A mimo to nie żałujesz swojej decyzji. Z wszelkimi konsekwencjami będziesz się musiała zmierzyć, ale na razie nie chcesz o tym myśleć. Masz nadzieję, że gdy przyjdzie czas, Krzysztof cię zrozumie, że nie odtrąci cię, że nie skreśli całkowicie waszej przyjaźni. Ale nadzieja jest matką głupich. Wiesz, że nie masz na co liczyć. Zawiodłaś na całej lini i nie powinnaś liczyć nawet na wybaczenie. Kciukiem wycierasz jedną łzę, spływającą po twoim policzku, a Andrzej wybiera właśnie ten moment na wyjście z łazienki. Przed jego czujnym spojrzeniem nie umknął twój smutek, choć starasz się go maskować najlepiej jak potrafisz. Podchodzi do ciebie i siada obok. Nic nie mówiąc, przyciąga cię do siebie, a ty opierasz głowę na jego piersi. Nic nie mówisz. Wątpisz w to, że potrafiłabyś mu wszystko teraz wyjaśnić. Ale on zdaje się nie potrzebować żadnego wyjaśnienia. Widzi twój smutek i nie zamierza go ignorować. Daje ci wsparcie, choć nie wie, dlaczego go potrzebujesz. I nie pyta. Nie stara się pocieszyć za wszelką cenę. Po prostu jest, a dla ciebie to znaczy o wiele więcej niż jakiekolwiek słowa.

Odrywasz się od niego po kilku chwilach. Jesteś spokojniejsza, ale nadal przytłacza cię poczucie winy. Smutne oczy  napotykają wzrok Andrzeja.

- Powinniśmy już jechać. Nie zostało nam już dużo.

Zgadza się z tobą i zaczyna zbierać wszystkie swoje rzeczy. Chwilę przyglądasz się jak krząta się po hotelowym pokoju, a potem dołączasz do niego. Cisza nie jest przytłaczająca. W ogóle jej nie odczuwasz. Jest tak, jakby milion myśli przepływało między wami, ale żadna nie została wypowiedziana.

Tym razem nie pozwalasz Andrzejowi prowadzić. Siedząc za kierownicą, nie rozmyślasz. Koncentrujesz się na drodze. I to pomaga. Myśli już nie drążą tematu Krzyśka. Już nie rozmyślasz nad swoją głupotą. W twojej głowie panuje w końcu spokój. Ale nie na długo.

- Powiesz mi o się dzieje? – głos Andrzeja łamie ciszę.

Wiedziałaś, że o to zapyta. Jakby nie było prosisz go o wielką przysługę, o poświęcenie swojego urlopu dla ciebie i nawet nie mówisz mu o co chodzi. Jesteś mu winna wyjaśnienia, ale nie masz pojęcia jak wyjaśnić mu to, co robisz.

- Miałam kiedyś brata, wiesz? – mówisz cicho po kilku chwilach niczym niezmąconej ciszy. – Fakt, że przyrodniego, ale bardzo go kochałam. Dowiedziałam się o nim, gdy miałam czternaście lat. Wcześniej mieszkałam tylko z ojcem i myślałam, że mama umarła. Okazało się, że ona odeszła od ojca, do innego faceta, gdy ja byłam jeszcze mała. Nie pamiętałam jej w ogóle. Ale potem wróciła. Z dzieckiem. Tata zawsze bardzo ją kochał. Nie potrafił przestać. I tym oto sposobem zyskałam mamę i brata. Po kilku tygodniach niezręczności, ja i Arek staliśmy się nierozłączni. – uśmiechnęłam się delikatnie. – Do matki zawsze chowałam urazę. Nie mogłam pogodzić się z myślą, że mnie porzuciła.

Milkniesz. Wzrok traci ostrość, gdy łzy pojawiają się w kącikach oczu. Mrugasz kilka razy, by się ich pozbyć. Skupiasz się na drodze, by przez głupie sentymenty nie spowodować wypadku.

- Był siatkarzem, wiesz? – patrzysz na Andrzeja przelotnie. – Mój brat. Grał w miejscowym klubie, a gdy zdecydował się przenieść do innego, oddalonego o kilkaset kilometrów, nawet się z nim nie pożegnałam. – pokręciłam ze zrezygnowaniem głową.

Tyle lat, a jedna, głupia decyzja nadal boli.

– Siedziałam jak naburmuszona królewna, mając mu za złe, że mnie zostawia, zamiast go wspierać. Nie odwiedziłam go ani razu. Na jego ślub również nie poszłam. Odcięłam się od niego, chcą mu sprawić taki ból, jaki on sprawił mnie swoim wyjazdem. A on mimo to mnie kochał. Zawsze. Tego akurat się dowiedziałam od jego najlepszego przyjaciela, bo on sam nie mógł mi już tego powiedzieć. Miał wypadek samochodowy. Zginął na miejscu.

Andrzej spuszcza głowę w wyrazie współczucia. Nie wie, co ma powiedzieć, by cię nie urazić. By nie przywołać kolejnych bolesnych wspomnień.

- Jesteś drugą osobą, której to mówię. – myślisz na głos.

- A kto jest pierwszą?

- Krzysiek. – uśmiechasz się smutno. – Najlepszy przyjaciel mojego brata.

Zapada cisza pełna niewypowiedzianych słów. Wiesz, że Andrzej się już domyślił. Poznajesz po jego wysoko uniesionych brwiach i wyrazie twarzy mówiącym o jego całkowitym zaskoczeniu. Tego się nie spodziewał.

- A jaki jest cel naszej podróży? – pyta po upływie kilku chwil.

- Jadę do żony Arka. Nigdy jej nie poznałam, choć minęło tyle czasu.

Andrzej zastanawia się nad czymś głęboko. Zmarszczka na jego czole pogłębia się jeszcze bardziej.

- I to dlatego byłaś taka smutna? – ostatnie słowo wypowiedział dość niepewnie. Jakby nie wiedział, czy jest ono właściwym określeniem na twój niedawny stan.

- Nie, to nie dlatego. – odpowiadasz szeptem. Myśli znów wirują wokół Ignaczaka.

- Powiedz mi. – nalega.

Nie słyszysz w jego głosie ciekawości. Nie robi tego dlatego, by wyciągnąć z ciebie wszystkie sekrety. Robi to dlatego, że chce ci pomóc. Andrzej nie jest głupi, wiesz to. A on wie, że wszystkie tajemnice zaczynają cię już męczyć. Wie też, że lepiej powiedzieć to, co leży na sercu. Rozmowa pomaga. A on chce ci pomóc.

- Nie wiem, czy potrafię. – wahasz się.

- Boisz się. – mówi bez cienia kpiny w głosie.

- Tak. Boję się. Boję się tego, co sobie o mnie pomyślisz, gdy już wyjawię prawdę.

Zbijasz go tym z tropu. Twoje słowa brzmią cholernie poważnie. Andrzej chyba również się boi. Boi się tego, co ty chcesz przemilczeć. Boi się, że wpakowałaś się w jakieś kłopoty.

- Po prostu powiedz. – mówi szeptem po kolejnej chwili ciszy.

- Teraz, ze mną miał jechać kto inny. Ktoś, kto równie rozpaczliwie pragnie zamknąć rozdział pod tytułem „Arek”. Ktoś, komu zależało na moim bracie.

- Najlepszy przyjaciel? – pyta Andrzej, domyślając się, że chodzi o Krzyśka.

- Tak.

- No więc, dlaczego to ja tutaj siedzę? Dlaczego Krzysiek zrezygnował?

- On wcale nie zrezygnował. – mówisz zatrzymując samochód na poboczu. – Ja go po prostu wystawiłam. – mówisz i szybko wychodzisz z auta.

Opierasz się o przednią maskę i zakrywasz dłońmi twarz. Próbujesz się opanować, ale to na nic. Cały ból wydostał się z izolatki, w jakiej go trzymałaś i domaga się twojej uwagi. A ty nie potrafisz go ponownie ukryć. I zapomnieć. To jest zbyt trudne.

Wyczuwasz, gdy Andrzej wychodzi z auta. Gdy podchodzi do ciebie i staje obok niepewny, co może zrobić, by cię pocieszyć. Ale ty nie chcesz pocieszenia. Nie chcesz, by ktoś wmawiał ci, że nic się nie stało, że będzie dobrze. Nie chcesz. Wolisz, by Andrzej na ciebie nawrzeszczał. By wytknął ci wszystkie twoje błędy i powiedział, że jesteś cholerną egoistką. Ale on stoi w milczeniu, co jedynie potęguje twój ból. Brak reakcji jest najgorszą reakcją.

Wtedy zastanawiasz się, czy dobrze postąpiłaś. Czy zaufałaś odpowiedniej osobie.

Odwracasz się w jego stronę i już masz go mu zaproponować, byście wracali do Bełchatowa, gdy on przyciąga cię mocno do siebie i obejmuje swoimi ramionami. Nie spodziewałaś się po nim takiej reakcji. Nie wiesz co masz zrobić, bo Andrzej cię zupełnie zaskoczył. Chwilę później rozluźniasz się i mocniej wczepiasz w jego ciało. On daje ci to, czego potrzebujesz. Daje ci wsparcie, na które mało kto może liczyć. Daje ci podporę, byś nie mierzyła się ze swoimi problemami sama. Odsuwasz się od niego i patrzysz w jego niebieskie tęczówki. Nie widzisz w nich potępienia. Nie widzisz gniewu. Andrzej chwyta w dłonie twoją twarz i kciukami ściera łzy spływające po policzkach. Patrzy w twoje lśniące oczy, pełne obawy i rozwiewa je, całując cię w czoło.

I czy to dziwne, że chcesz więcej? Czy niepoprawne jest to, że chcesz poczuć jego wargi na swoich ustach po tym, gdy okazał ci tyle zrozumienia, tyle delikatności, tyle wsparcia, tyle czułości?

Spuszczasz wzrok na jego usta tylko na milisekundę. Ale on to zauważa. Jego spojrzenie twardnieje, a mięśnie się napinają, jakby starał się ze wszystkich sił zachować kontrolę. Gdy sobie to uświadamiasz, przez twoją twarz przechodzi cień zawodu. Myślałaś, że coś dla niego znaczysz.

Odwracasz wzroku, by ukryć swoją reakcję.

- Cholera. – słyszysz sekundę później, a w drugiej już czujesz miękkie wargi Andrzeja, całujące twoje usta.

Pocałunek jest powolny. Nigdzie się wam nie spieszy. Delektujecie się tym uczuciem jak najlepszym deserem. Ręce Andrzeja zjeżdżają na twoje plecy, by mocniej cię do niego przyciągnąć i tym samym pogłębić pocałunek. Chwilę, która tobie wydaje się za krótka, później odrywacie się od siebie.

- A Krzyśkiem się nie martw. On nie ma w zwyczaju przekreślać ludzi ot tak. Da ci szansę, musisz z nim porozmawiać.

- Nie jestem pewna, czy mi wybaczy. Nie widziałeś go, gdy mówił, że pojedzie ze mną. Był wtedy pełen nadziei, że się uda. Że znajdziemy Paulinę, i że w końcu będzie mógł spać spokojnie. A ja go zawiodłam. I to cholernie.

- Zajmiemy się tym później, dobrze? Razem przez to przejdziemy. – mówi szeptem, będąc pewnym wypowiadanych słów.

- Ty i ja? – pytasz z zaciśniętym gardłem.

- Ty i ja. – odpowiada z delikatnym uśmiechem.

Przyciąga cię do siebie i całuje ponownie. Tym razem robi to tak, jakby składał ci obietnicę. Jakby przysięgał, że będzie z tobą, że nie zostawi samej z problemem, że pomoże. I wierzysz mu.

Ufasz Andrzejowi, bo tylko dzisiaj zrobił dla ciebie tak wiele, że nie potrafisz tego wyrazić słowami. Oddajesz pocałunek z tą samą czułością. Z pełnym zaufaniem wtulasz się w niego i czujesz się, jakby koszmar w końcu się skończył.

____________________________________

Spam do spamu! Ile razy mogę mówić, że pod rozdziałem jest miejsce na komentarze dotyczące treści, a nie reklam! Wszelkie spamy zostają usunięte w trybie natychmiastowym! I jeszcze jedno.. W zupełności wystarczy, że poinformujecie mnie o czymś raz. Naprawdę tego nie przeoczę.

Przepraszam. 
Mam zły humor.