19. "And I just wanna tell you I am.."

Rześkie powietrze owiewa twoją twarz, gdy z ciepłego mieszkania wychodzisz na zewnątrz. Razem z Alexem zmierzasz ledwie oświetlonymi uliczkami do konkretnego celu. Jesteś zła, ale zarazem bardzo spokojna. Masz ochotę płakać jak mała dziewczynka, a z drugiej strony dalej płynie w twojej krwi niezłomność.

Dzisiejszy dzień to twój dzień. Zamykasz sprawy z przeszłości, które były jak przywiązane do ciebie liny, nie pozwalając ci się ruszyć z miejsca. Czas je odciąć. Wszystkie. A żeby się ich pozbyć potrzebna jest jeszcze jedna konfrontacja. Być może najważniejsza i najcięższa z wszystkich. Ale odkładanie jej wcale nie sprawi, że będzie łatwiej to zrobić.

Kilkadziesiąt minut później skręcasz w stronę znajomego budynku. Wchodzisz do środka. Teraz już nie ma odwrotu. Pukasz do drzwi, drapiąc przy okazji psa za uchem. Serce zamiera na jedną dziesiątą sekundy, gdy słyszysz trzask otwieranego zamka, ale potem wraca do normalnego rytmu, do silnych i pewnych uderzeń, które nie pozwalają ci zawrócić.

I w końcu nadchodzi ten moment. Moment, który wyobrażałaś sobie od tak dawna. Patrzysz kobiecie prosto w oczy. Nie okazujesz żadnych emocji. To tak, jakby ona już dla ciebie nic nie znaczyła. Ale czy kiedykolwiek było inaczej? Starałaś się ją pokochać. Dla Arka. Bo on ją kochał. A ty nie potrafiłaś jej wybaczyć, że zostawiła cię samą. Echo dawnych ran nadal się gdzieś w tobie odzywa, ale to nie dlatego tu przyszłaś. Stajesz twarzą w twarz z kobietą, która odebrała ci dwóch najważniejszych mężczyzn w życiu.

- Nie będę słuchać twoich żałosnych tłumaczeń – mówi spoglądając na ciebie z pogardą.

- Nie zamierzam się żałośnie tłumaczyć. Na pewno nie przed tobą – odpowiadasz, wytrzymując jej spojrzenie. – Zamierzam powiedzieć ci tylko parę słów prawdy.

- Tylko że ja nie mam zamiaru cię słuchać. Równie dobrze możesz sobie stąd już iść – próbuje zatrzasnąć ci drzwi przed nosem, ale nie pozwalasz jej na to. Przytrzymujesz je ręką i wchodzisz do mieszkania, które kiedyś było twoim domem, a w którym teraz czujesz się obco.

- Nie obchodzi mnie, czego chcesz. Nigdy mnie to nie obchodziło.

- W takim razie po co tutaj przylazłaś?! – pyta retorycznie, ale ty i tak jej odpowiesz. Po to tutaj przyszłaś.

- Jesteś sama. Tego właśnie chciałaś? Zostać sama? Oboje dzieci straciłaś. Teraz również mąż przejrzał na oczy i odszedł. Tego chciałaś? – pytasz twardo. – Będziesz sama jak ja byłam, gdy się ode mnie odwróciłaś. I to dwa razy. Nie jestem już twoją córką. Pamiętaj o tym. I nie próbuj się kontaktować z ojcem. Dość w życiu przez ciebie wycierpiał. Pozwól mu w końcu na szczęście.

- Nie waż się gówniaro mi czegokolwiek zabraniać! – podnosi głos. – Już zapomniałaś o szacunku dla starszych? – próbuje ironizować.

- Już zapomniałaś, że wyjechałaś nim zdążyłaś mnie tego nauczyć? – atakujesz ją jej własną bronią. – Poza tym, do niektórych nie warto się zwracać z szacunkiem.

Chce ci odpowiedzieć, tak, żeby cię zabolało. Chce. Ale brakuje jej słów. Dobrze wie, że masz rację.

- Pozwól nam być szczęśliwymi. Bez ciebie – mówisz już spokojnie i wychodzisz z jej mieszkania.

Alex wyczuwa twój ponury nastrój i kładzie się obok ciebie na kanapie z głową na twoich udach.

Mechanicznie przeczesujesz palcami jego sierść w tę i z powrotem. Próbujesz nie rozmyślać na temat przeszłości, ale spotkanie z matką na nowo przypomniało o wszystkich ranach. Po chwili stwierdzasz, że te wspomnienia nie są tak bolesne jak je zapamiętałaś. Od dawna marzyłaś, by wygarnąć matce prosto w twarz, że cię porzuciła. Chciałaś, by poczuła jak to jest, gdy ktoś kogo kochasz cię opuszcza. I ona już wie jak to jest. Kochała swojego męża niezaprzeczalnie, ale jej definicja miłości różniła się od reszty. Jej miłość oznaczała spełnianie wszelkich jej zachcianek. Jeśli kocha, to zrobi dla mnie wszystko, prawda? Ale ta zasada nie działa, jeśli ona również nie robi wszystkiego dla drugiej osoby.

Zastanawiasz się czy nie zadzwonić do taty. Chcesz mieć go w końcu blisko siebie i nacieszyć się tą ojcowską miłością. Tylko to chyba nie jest najlepszy moment. Wiesz, że on pewnie już traci nadzieję na to, że mu wybaczysz, ale masz już dość wydarzeń na jeden dzień.

Wstajesz z kanapy, by zabrać z pokoju aparat. Siadasz na poprzednim miejscu ciesząc się, że Alex nie ruszył się ani odrobinkę. Biedna psina wymęczyła się dzisiaj jak nigdy i teraz słodko śpi zwinięta w kłębek. Takiego widoku nie możesz nie uwiecznić. Wyłączasz zawczasu lampę błyskową, by go nie wystraszyć i pstrykasz kilka zdjęć z różnych perspektyw. Już teraz śmiało możesz stwierdzić, że uwielbiasz Alexa z całych sił. A spędziłaś z nim ledwie dzień. Nie wiesz jak wytrzymywałaś w tym domu sama, wśród takiej pustki. Teraz nie wyobrażasz sobie co będzie, gdy wrócą rodzice Andrzeja i będziesz musiała oddać Alexa. Znowu sama w mieszkaniu? Nie chcesz być sama.

***

:: perspektywa Stefana ::

Dzwonek do drzwi wyciąga cię z ciepłego łóżka. Chcesz się zakopać w pościeli i udawać, że nie słyszysz, ale żona stanowczo ci na to nie pozwala. Ciekawe dlaczego sama nie wstanie, by otworzyć? Wypomnisz jej to przy najbliższej okazji.

Narzucasz na nagi tors koszulkę i szybkim krokiem idziesz do drzwi. Otwierasz je, a twoim oczom ukazuje się ojciec Mańki. Nie spodziewałeś się go tutaj ponownie zobaczyć. Według jego woli, przekazałeś Mańce list. Sądząc po niezbyt szczęśliwej minie mężczyzny, dziewczyna się do niego nie odezwała. Twój wzrok zjechał odrobinę w dół zauważając, że za mężczyzną stoją dwie walizki.

- Wybiera się pan gdzieś? – pytasz ostrożnie.

Nie bardzo wiesz, jak ocenić sytuację. Wydaje ci się, że doszło do kłótni między ojcem i córką, ale z drugiej strony pamiętasz, że największym marzeniem twojej przyjaciółki było to, by ojciec przejrzał na oczy i odszedł od wykorzystującej go żony. Dlaczego więc mężczyzna chce wyjechać? Co mogło pójść nie tak?

- Tak. Wyjeżdżam. I mam do pana tylko jedno, ważne pytanie.

- Słucham – zachęcasz.

- Przekazał pan jej list? – pyta z nadzieją w głosie.

Nadzieją na co? Odpowiedź przyszła sama. Miał nadzieję, że zapomniałeś o liście i Mańka w ogóle go nie dostała, a to by tłumaczyło, dlaczego się nie odezwała.

- Przekazałem – odpowiadasz zgodnie z prawdą.

Zauważasz cień bólu, który tylko na sekundę zagościł na jego twarzy. Widzisz też rezygnację, którą często dostrzegałeś na twarzy jego córki i wiesz już, co musisz zrobić.

- Niech pan chwilę poczeka. Zadzwonię do niej – mówisz i, nie zważając na protesty mężczyzny, biegniesz po telefon. Zanim wracasz do drzwi, mężczyzny już nie ma.

Zduszasz przekleństwo, bo nie wypada brzydko się wyrażać przy żonie i dzieciach i w pośpiechu się ubierasz, w między czasie próbując połączyć się z Marianną, która jak na złość nie odbiera telefonu. W końcu przestajesz wydzwaniać, ekspresowo informujesz żonę o co chodzi i wybiegasz z mieszkania. Nie dopuścisz do tego, by ojciec Mańki wyjechał. To jedyna szansa, by dziewczyna go odzyskała i nie masz pojęcia, dlaczego na własne życzenie pozwala jej przelecieć tuż obok nosa. Wsiadasz do samochodu i nie przejmując się ograniczeniami prędkości, jedziesz do Mańki. Pukasz do drzwi, ale nikt nie otwiera. Nie poddajesz się jednak. Chwilę później zaspana dziewczyna otwiera drzwi, a ty próbujesz na nią nie nawrzeszczeć. Jej ojciec ma już spakowane walizki, a ona sobie smacznie śpi! Każesz jej się szybko ubierać, a spanikowana dziewczyna nie wie o co chodzi. Nie masz czasu na tłumaczenie jej, jak niewiele trzeba, by znów kogoś straciła. Chwilę później wybiegasz razem z nią z mieszkania. Znowu pędzisz jak na złamanie karku, tym razem na lotnisko. Po drodze próbujesz co nieco wyjaśnić dziewczynie, która w końcu zorientowała się o co chodzi. I wcale nie zareagowała tak, jak się tego spodziewałeś. Myślałeś, że walnie się w czoło i powie, ze zapomniała o liście albo, że zacznie się na ciebie drzeć, że znowu wtykasz nos w nie swoje sprawy, a ona tymczasem całuje cię z wdzięcznością w policzek i wybiega z auta. Patrzysz za nią, dopóki nie znika w budynku lotniska. Uśmiechasz się na myśl, że być może teraz wszystko wróci do normy. Ziewasz przeciągle, co przypomina ci o tym, że jeszcze pół godziny temu smacznie sobie spałeś. Śmiejesz się na samą myśl, o tej szybkiej akcji.

***

:: perspektywa Marianny ::

Wpadasz na lotnisko nie po raz pierwszy dziękując w myślach Bogu za to, że masz takiego przyjaciela jak Stefan. Gdyby nie on, twój ojciec zapewne wyjechałby z przeświadczeniem, że nie umiesz mu wybaczyć i nie chcesz go znać. A przecież jest zupełnie na odwrót! Przez to całe zamieszanie zapomniałaś o jedzeniu dla Alexa, ale wiesz, że nic mu nie będzie do czasu twojego powrotu. Teraz priorytetem jest odnalezienie twojego ojca i to na tym się skupiasz, choć łatwiej by ci było, gdybyś wiedziała, dokąd chce wyjechać. Albo chociaż w co jest ubrany. Znalezienie go w tym tłumie ludzi jest jak szukanie igły w stogu siana. Rozglądasz się rozpaczliwie w każdą stronę, ale nie widzisz znajomej twarzy. Siadasz zrezygnowana na krzesełku i ukrywasz twarz w dłoniach.

Poniosłaś porażkę.

Znowu.

***

:: perspektywa Michała ::

-To już wszystko – mówisz podnosząc karton wypchany po brzegi twoimi rzeczami. – Klucze zostawiam.

Rozglądasz się po lekko opustoszałym mieszkaniu. Spędziłeś w nim kawał swojego życia i teraz ciężko się z tym rozstać. Spędziłeś u kilka wspaniałych lat i nigdy nie będziesz ich żałował. Ale nie możesz tu zostać. Zaczynasz nowy etap. A tu wszystko wiąże się z przeszłością.

- Wiesz, że nie musisz wyjeżdżać. To twoje mieszkanie. Jeśli ktoś się powinien wyprowadzić, to właśnie ja – mówi Monika i wiesz, że czuje się winna.

Ale to nie jej wina, że dorosłeś. Stałoby się to prędzej czy później. Nie powinna brać na siebie czegoś, za co nie jest w żadnym stopniu odpowiedzialna. Odstawiasz karton na komodę i podchodzisz do niej. Przytulasz ją mocno do siebie i zapewniasz, że wiesz, co robisz. Mówisz jej, by nie przejmowała się tym wszystkim, bo dokładnie przemyślałeś swoją decyzję. Na koniec dodajesz, że przecież nie wyjeżdżasz na drugi koniec świata.

Dziewczyna odrobinę się rozluźniła. Posyła ci łagodny uśmiech i ukradkiem wyciera łzę, mając pewnie nadzieję, ze tego nie zauważysz. Zauważyłeś. Ale jej łzy to jej problem. Ma czego żałować. I chociaż ty nie masz do niej o nic żalu, to ona ma żal sama do siebie. I ty nic na to nie poradzisz.

- Do zobaczenia – mówisz, całując ją w czoło.

- Do zobaczenia.. – odpowiada cicho, gdy zamykasz za sobą drzwi.

Ładujesz ostatni karton do bagażnika samochodu i ruszasz do Bełchatowa, gdzie wynająłeś na trochę mieszkanie. Nie jesteś pewien, czy długo w nim pomieszkasz, ale potrzebujesz lokum na te kilka miesięcy. Potem nadejdą oferty z klubów, a gdy trafi ci się naprawdę dobry kontrakt, to dlaczego miałbyś z niego rezygnować? Nie masz już ‘dziewczyny’, więc nic cię tutaj nie trzyma. Za rodziną będziesz bardzo tęsknił, ale przeżyjesz.

Teraz to ty decydujesz. I świadomość, że w końcu masz wolność wyboru jest jak zobaczenie pierwszych wiosennych kwiatów, daje nadzieję na lepsze jutro. W życiu jak na wiosnę, nie da się przewidzieć żadnej prognozy, ale wiesz, że zrobiłeś dobrze. Teraz tylko musisz pomyśleć, jaki będzie następny krok.

Z uśmiechem na twarzy parkujesz przed budynkiem nowego mieszkania. Blok jest dość duży i zadbany. Nie lubisz luksusów, jednak w dziupli też nie chciałbyś mieszkać. Tymczasem twoje nowe lokum jest niezbyt duże, ale za to schludnie urządzone. Jak na razie nie masz na co narzekać, tym bardziej, że to może być tylko tymczasowe.

Po wstępnych oględzinach, które kwitujesz wielkim uśmiechem, bierzesz się za wnoszenie pudeł. Kilka razy schodzisz na dół i wychodzisz z powrotem na górę. Kiedy ostatnie pudło staje na podłodze w przedpokoju, bierzesz głęboki oddech. Wstyd się przyznać, ale zmęczyłeś się. Chyba trzeba się wziąć za siebie, żeby na Mistrzostwa być w formie. Cieszysz się na myśl, że już jutro zaczynacie treningi tutaj, w Bełchatowie. Na razie będą to bardziej spotkania organizacyjne, ale z siłowni korzystać będziecie. Trzeba wyrobić masę mięśniową, by nie odpaść w pierwszej fazie mistrzostw. Bardzo ważnych mistrzostw, bo rozgrywanych tu, w Polsce. Święto kibiców i miejmy nadzieję, że również święto zawodników. Wizja powrotu do grania tak bardzo cię cieszy, że zaczynasz nucić pod nosem, układając przybory higieniczne w łazience.

Przerywasz tą czynność, gdy telefon daje ci znak, że ktoś dzwoni. Uśmiechasz się, gdy widzisz kto dzwoni.

- Cześć, mamuś. Tak, dojechałem. Nie, nie musisz przyjeżdżać, bo świetnie sobie radzę. Nie byłem jeszcze u sąsiadów, przecież ledwo przyjechałem. Jutro pójdę. Myślisz? Czekoladowe ciasteczka? Co tam u was? Mamo.. Tak, poradzę sobie. Też cię kocham. Pa.

Rozmowy z mamą zawsze tak wyglądają. Ona nadal traktuje cię jak małego chłopca, ale nie narzekasz. Wiesz, że ona chce dla ciebie jak najlepiej. Tym bardziej teraz, gdy Monika powiedziała im prawdę o waszym związku. Twoja matka jak zawsze lubiła Monię, tak teraz jej nienawidzi, bo tak bardzo cię skrzywdziła. I nie pomoże mówienie jej, że sam się na to godziłeś. Mamusia wie lepiej i koniec. Ale co by nie powiedzieć, kochasz ją najmocniej na świecie i gdyby nie ona, już dawno zwinąłbyś tobołki i wrócił do domu.

Kończysz robotę w łazience i, idąc za radą mamy, bierzesz się za pieczenie ciasteczek. Nie wypada iść do sąsiadów z pustymi rękami, a ciasteczka to jedyne, co jest na tyle proste w przyrządzeniu, że masz pewność, że nie puścisz mieszkania z dymem.

Godzinę później odkładasz cały półmisek pięknych czekoladowych ciasteczek do ostygnięcia. Korzystając z wolnej chwili, postanawiasz wyskoczyć na miasto, żeby trochę się rozeznać w terenie, a przy okazji pobiegać. Przebierasz się w wygodny dres i wychodzisz z mieszkania.

Zwiedzanie miasta to ta przyjemniejsza część przeprowadzki. Lubisz błąkać się po nieznanych miejscach, odkrywając te, które nadają się na twoje osobiste samotnie. Zawsze znajdzie się miejsce, gdzie można usiąść i godzinami wpatrywać się przed siebie, podziwiając widok i myśląc. I właśnie takie miejsca właśnie znalazłeś. Idąc nieużywaną parkową ścieżką lekko podjeżdża ci noga, na mokrej trawie. Chwytasz się drzewa, by się nie wywrócić, a kiedy patrzysz przed siebie, widok zapiera dech. Gałęzie rozłożystej wierzby wpadają do niewielkiego stawu, chroniąc przed wzorkiem wścibskich ludzi. Opierasz się plecami o pień i siadasz na trawie. I mógłbyś tak siedzieć jeszcze długo, ale podróż cię zmęczyła, a już jutro zaczynają się treningi. Wracasz do domu z uśmiechem na twarzy i uczuciem, że teraz wszystko będzie lepsze.

4 tygodnie to już wielka przesada. Zdaję sobie z tego sprawę. Ale choćbym chciała nie mogę zagwarantować, że będzie lepiej. Kiedy brałam się za pisanie tego rozdziału, miał być on epilogiem. Nie dlatego, że zrealizowałam już pomysł i czas kończyć projekt, ale raczej dlatego, że serce do tej historii zaginęło gdzieś po drodze. I jeśli do tej pory się nie odnalazło to zły znak. Chciałam skończyć, by nie męczyć was już dłużej niewiadomo jak długimi przerwami, ale nie potrafiłam tak z rozdziału na rozdział skończyć czegoś, co jest moim najlepszym jak do tej pory dziełem. Serca zasługują na to, by skończyć je w trybie normalnym, a nie przyspieszonym.  Pojawi się jeszcze kilka rozdziałów. Jak dużo? Nie mam pojęcia. To zależy od pomysłu na zakończenie, którego jeszcze nie mam oraz od teraźniejszej akcji.

Ten rozdział jest taki trochę o niczym i jest krótszy od poprzednich (tak około o 0,5 strony w Wordzie). Tak wyszło i już zmieniać nie będę. ;)

Mam nadzieję, że jeszcze ktoś ze mną jest.

Całuję! :*