16. "I'd be smiling if I wasn't so desperate.."

Piotruś nie odstępuje cię na krok. Malec jest zachwycony, bo ciocia, o której tak wiele słyszał, w końcu do niego przyjechała. I okazało się, że jest świetną ciocią! Dlatego cały dzień spędzasz z chłopcem. Ale nawet nie śmiesz narzekać, bo ty również bardzo polubiłaś malucha. A co najważniejsze widzisz w nim podobieństwo do jego ojca. Patrzysz na niego i wracasz myślami do swojego dzieciństwa, do długich godzin spędzonych z bratem na zabawie w berka. Uśmiechasz się do swoich wspomnień i już wiesz, że zrobisz wszystko, by Piotrek miał tak samo szczęśliwe wspomnienia. Nie jesteś w stanie zapewnić mu kompana do zabaw w jego wieku, ale jesteś w stanie uszczęśliwiać go na wiele innych sposobów.

- Piotrek, nie męcz cioci, bo nie będzie chciała znowu do ciebie przyjechać – odzywa się Paulina, stojąc w progu i spoglądając na swojego szczęśliwego syna z uśmiechem na ustach.

Chłopiec rzuca się na twoją szyję, by wyszeptać ci na ucho nieśmiałe pytanie.

- Ale odwiedzisz mnie jeszcze, prawda? – odsuwasz go delikatnie od siebie i spoglądasz w jego zmartwione oczka. Nie masz serca mu odmawiać. Nie ważne, o co by cię poprosił i tak byś się zgodziła.

- Pewnie, że tak. Nie mogłabym cię tak zostawić. – odpowiadasz z całą pewnością.

Mały znów się do ciebie przytula, a na twojej twarzy pojawia się delikatny uśmiech. Unosisz wzrok na Paulinę. Widzisz w jej oczach łzy szczęścia. Jej syn, najważniejsza osoba w jej życiu, zyskał malutką cząsteczkę, która łączy go z ojcem. I ta jedna malutka cząsteczka sprawia, że uśmiech nie schodzi mu z twarzy. Szczęście dziecka to najlepsze, czego może doświadczyć matka. Szczególnie, gdy wychowuje dziecko samotnie. Wtedy ten uśmiech jest jeszcze cenniejszy. Znaczy o wiele więcej.

- Chodźcie, przygotowałam kanapki. Chyba coś jeszcze zostało, mam nadzieję, że Andrzej wszystkiego nie zjadł – mówi wesoło.

Rozmowa z Pauliną była trudna zarówno dla ciebie jaki i dla niej. Ale dzięki niej czujesz się znacznie lepiej. Jakby jakieś puste miejsce w twoim sercu zostało w końcu wypełnione ludzkim uczuciem. Jesteś potrzebna Piotrusiowi i Paulinie, a oni są potrzebni tobie. Czujesz się winna, że tyle czasu zbierałaś się na odwagę, by tu przyjechać. Ile czasu zabrałaś nieświadomie Piotrkowi? Ile czasu sama zaprzepaściłaś użalając się nad sobą i nie chcą przyjąć pomocy od innych? Ale jesteś tutaj. Na właściwym miejscu, gdzie powinnaś być od dawna. I pozwalasz sobie pomóc, równocześnie pomagając innym.

Wstajesz, biorąc Piotrka za rączkę i kierujesz się za Pauliną w stronę kuchni. Twoim oczom ukazuje się postać Andrzeja siedzącego przy stole i jedzącego kanapki. Lubisz na niego patrzeć. Lubisz przypominać sobie wasz pocałunek, dotyk jego rąk na twoim ciele, muzykę bicia jego serca, która teraz każdego dnia, będzie twoją motywacją, by przeżyć szczęśliwie kolejny dzień. Wasze spojrzenia się krzyżują. W jego ochach widzisz niewątpliwe uczucie, ale nie potrafisz go zidentyfikować. Co to jest? Przyjaźń, zainteresowanie, zwykła troska, miłość? Nie masz pojęcia, co on do ciebie czuje. Nie umiesz zdobyć się na to, by odbyć tą kolejną, ważną rozmowę. Po raz kolejny potrzebujesz czasu, by nabrać odwagi. A przecież przekonałaś się już, że odwlekanie ważnych spraw nie przynosi żadnych pozytywnych skutków.

- Moje kanapki! – Piotrek rzuca się a stronę Andrzeja, który ze śmiechem odsuwa od malca talerz.

- Najpierw musisz do nich doskoczyć – mówi i podnosi rękę z naczyniem do góry.

Piotr korzysta z wszelkich możliwych sposobów, by doskoczyć do talerza, ale jest z góry skazany na porażkę. Długoręki Andrzej nie ma dla niego litości, ale po kilku próbach zaczyna niepostrzeżenie obniżać rękę. Chwilę później Piotrek dosięga do talerza, a zadowolenie z samego siebie jest wypisane na jego twarzy.

Stoisz zadumana w drzwiach, patrząc nieprzerwanie na Piotrusia. Uśmiechasz się delikatnie dla niepoznaki, ale wgłębi ciebie trwa burza uczuć. Czytasz z twarzy chłopca jak z otwartej księgi. Wiesz, co czuje w każdej sytuacji. Wiesz, czego możesz się spodziewać. I to dotyczy każdego dziecka. Każdej osoby, która ma w sercu tą słodką niewinność, sprawiającą, że życie wydaje się przesycone wszystkimi kolorami tęczy. Dorośli tak nie potrafią. Gubią gdzieś swoją niewinność. Może gubią ją wtedy, gdy zaczynają dorastać i inaczej patrzeć na świat? Może wtedy, gdy spotykają ich pierwsze nieszczęścia? Może wtedy, gdy przytłacza ich to całe piękno? Może z tym nasiąkniętym kolorami światem jest jak ze słońcem, nie potrafisz na nie patrzeć bez okularów. Może w tym przypadku okularami, które chronią przed rażącymi promieniami jest warstwa obojętności, przysłaniająca całą radość? Ona nas chroni. Z nią jesteśmy w stanie jakoś funkcjonować. Jakoś – słowo klucz. Nie jesteśmy już niewyobrażalnie szczęśliwi, raczej niewyobrażalnie obojętni. Ale bez niej.. Bez niej już by nas nie było. Kolory wypaliłyby nas dokładnie tak samo jak słońce, na które patrzy się bez okularów. Z oczu spływały by nam bolesne łzy, ale dalej uparcie nie odwracalibyśmy wzroku. Aż przestalibyśmy widzieć cokolwiek. Stalibyśmy się wrakami samych siebie, niezdolnymi do odczuwania czegokolwiek.

I patrzysz na Piotrusia, zastanawiając się, co się wydarzy, by i on nakrył się ochronnym płaszczem obojętności. Starasz się wymyślić, jak możesz temu zapobiec? Czy jest sposób, by pozostać niewinnie nieświadomym do końca swojego życia? Czy to w ogóle możliwe

Odpowiedź odbija się bolesnym echem w twojej głowie, przywracając cię z otchłani ciemności. Mrugasz powiekami, by skupić wzrok na kuchni w domu Pauliny, gdzie przy stole siedzi trójka twoich najbliższych osób, wpatrujących się w ciebie z lekkim przestrachem. Odpłynięcie myślami w odległe krainy to nic niezwykłego, ale co innego robić to w samotności, a co innego przy kimś, kto zauważy chwilowe znikniecie twojej duszy i zacznie się zastanawiać, co cię przeniosło do równoległego świata? A ty nie lubisz odpowiadać na pytanie, na które sama wolałabyś nie znać odpowiedzi. Nie lubisz się dzielić swoimi spostrzeżeniami, bo dotychczas nikt nie widział w nich odzwierciedlenia rzeczywistości. Nauczona przez błędy, kryjesz się ze swoją ciemnością i zachowujesz jej efekty w sobie, by w pewnym momencie nie móc sobie z tym poradzić. I właśnie wtedy dopiero zaczynają się niechciane pytania.

Próbujesz uśmiechnąć się radośnie, by odegnać zmartwienie z ich twarzy, ale sama wiesz, że to się nie udaje. Na twarzy pojawia się chwilowy grymas, karykatura uśmiechu, która zamiast uspokoić, potęguje niepokój. Siadasz na wolnym krześle i od razu bierzesz kęs kanapki, by nie musieć odpowiadać na jakiekolwiek pytania. Przeżuwając, nie musisz udawać uśmiechu. Tonący brzytwy się chwyta, prawda? A ty właśnie o mały włos byś się utopiła we własnej ciemności.

Po skończonym posiłku atmosfera się rozluźnia za sprawą Piotrka, który koniecznie chce ci pokazać jak huśta się na swojej huśtawce w ogródku. Z chęcią przystajesz na jego prośbę. Przy chłopcu łatwiej ci się uśmiechać. Jego radość z życia sprawia, że na ustach pojawia się mały, ale szczery i niewymuszony uśmiech. To nie byłoby możliwe, gdybyś została w towarzystwie Andrzeja i Pauliny. Przy nich trudniej ukryć myśli. Trudniej zapomnieć o ciemnych barwach życia.

Siadasz na drugiej huśtawce i delikatnie odbijasz się nogami od ziemi. Słyszysz zachęcające cię okrzyki Piotrka i postanawiasz pokazać mu to i owo. Postanawiasz zapomnieć. Choć na chwilę. I dajesz się ponieść zabawie. Kilka chwil później śmiejesz się razem z Piotrusiem, kiedy w wyniku wyskoku z huśtawki lądujesz plackiem na miękkiej trawie. Obracasz się na plecy i dalej śmiejesz w głos, kątem oka zauważając zbliżającego się malca. Chłopczyk siada ci na brzuchu i łaskocze. Śmiejesz się jeszcze głośniej, a chwilę później przejmujesz inicjatywę. Bitwa na łaskotki zakończyła się w chwili, gdy oboje nie mogliście złapać tchu ze śmiechu. Oddychając głęboko kładziesz się na trawie, a Piotrek robi dokładnie to samo. Leżycie wpatrując się w chmury płynące po niebie.

- Patrz. Tam jest wielki rycerz z mieczem w ręku – mówisz, wskazując palcem na biały obłok.

- A ten obok co przypomina?

- Małego psiaka.

- Co robi mały psiak obok wielkiego rycerza z mieczem?

- Odstrasza wszystkie złe kreatury.

- Ale przecież jest mały! Złe kreatury się go nie boją!

- Może i jest mały, ale ma wielką moc, której sam nie jest świadomy. Patrz, wszystkie inne chmury odpływają od pieska i rycerza – mówisz z przekonaniem.

- Nie rozumiem.

- Kiedyś dowiesz się, dlaczego mały szczeniaczek odstraszył potwory.

- A dlaczego nie teraz?

- Bo teraz jest na to zbyt wcześnie – odpowiadasz i uśmiechasz się delikatnie do chłopca.

Piotrek zamyślił się nad twoimi słowami. Analizował jej w głowie, próbując dostrzec jakikolwiek sens w całej tej rozmowie. Ale to niemożliwe. Dalej chroni go niewinna radość.

- Nadal nie rozumiem – mówi ze smutną miną.

- Czego nie rozumiesz? – do rozmowy włącza się Andrzej, który obserwował wszystko z niewielkiej odległości. Słyszał śmiech Mańki. Prawdziwy, nieudawany! To był dźwięk, który usłyszał po raz drugi w ciągu całej ich znajomości. I tak cholernie chciałby słyszeć go częściej.

- Dlaczego mały piesek odstraszył potwory? Przecież powinno być na odwrót!  - wyrzuca z siebie malec.

- Zastanówmy się.. Czy kiedy jesteś smutny, nie chciałbyś się przytulić do takiego psiaczka? – pyta Andrzej.

- Chciałbym. Ale je nie jestem złym potworem! Jestem smutnym chłopcem – odpowiada Piotruś.

- Masz rację. Ty nie jesteś potworem. Jesteś małym szczęśliwym chłopcem. Więc dlaczego jesteś smutny?

- Bo śnił mi się koszmar? – pyta po kilku chwilach zastanowienia.

- Tak. I kiedy się obudzisz, nie chciałbyś się przytulić do malutkiego, słodkiego psiaczka?

- Chciałbym.

- A wiesz dlaczego? – docieka Andrzej.

- Bo wtedy koszmar zniknie – odpowiada Piotrek zamyślonym tonem. Jakby właśnie odkrył coś niezwykłego i musiał to dokładnie przemyśleć raz jeszcze, by mieć pewność, że wszystko dobrze zrozumiał.

Chwilę później ciszę przeszył nawołujący głos Pauliny, która wołała Piotrusia do domu.

- Kochanie jest już późno! Trzeba iść spać!

- Już idę, mamo! – odpowiada, podnosząc się z trawy.

Zostajesz z Andrzejem sama. Dalej leżysz na trawie. Jest ci wygodnie. Przymykasz oczy, gdy wiatr rozwiewa delikatnie twoje włosy. Próbujesz się wyłączyć całkowicie. Skupić się na swoich uczuciach, a nie na pędzących myślach. Chwilę później czujesz, jak ciało Andrzeja swobodnie opada zaraz przy twoim. Czujesz jego ciepło i wdychasz zapach jego perfum, który wiatr ciska prosto o twoją twarz. I nagle wszystko przestaje istnieć. Jeszcze przed chwilą szum myśli w głowie nie pozwalał ci się skupić, a teraz wszystko odeszło. Pozostaje zapach perfum i ciepło Andrzeja. Tylko to przewija się przez twoją głowę, powoli, w zaskakująco spokojnym tempie, odbijając się od ścian umysłu i kojąc każdą jego część. I wtedy czujesz delikatny i miękki dotyk na swoich ustach. Unosisz delikatnie podbródek, by potrzeć swoimi wargami o usta Andrzeja. Uczucie jest niesamowite. Wiesz, że gdybyś tylko chciała, możesz pocałować siatkarza, ale nie chcesz tego. Pocałunek stał się zwyczajnym odczuciem przy tym, czego doznałaś przed chwilą. Unosisz delikatnie powieki. Widzisz twarz Andrzeja tak blisko swojej. Wpatrujesz się w jego błękitne tęczówki jak w najpiękniejszą rzecz na świecie. Potem wzrok przenosisz na resztę jego twarzy, próbując zapamiętać każdy jej skrawek. Drobne zmarszczenia w kącikach ust, pozostałości po jego wspaniałym uśmiechu. Kształt nosa, zarys kości policzkowych. Dosłownie każdy fragment twarzy próbujesz zapisać w swoim umyśle. Ale żeby zapamiętać dokładnie trzeba użyć więcej niż jednego zmysłu. Podnosisz prawą rękę do góry i suniesz opuszkami palców po jasnej skórze. Czujesz na sobie jego wzrok. I to sprawia, że czujesz się wyjątkowo. Jakbyś była jedyną dziewczyną na świecie, a on jedynym chłopakiem. Jakbyście mieli tylko siebie. Jakbyście nie mieli żadnych zmartwień. Jakbyście mogli spędzać każdą sekundę na zapamiętywaniu siebie coraz dokładniej. Wiesz, że to uczucie nie jest prawdziwe, że minie, gdy tylko ta chwila bliskości się skończy. Dlatego chcesz zrobić wszystko, by ją przedłużyć. Opuszki palców przenosisz na jego usta. Obrysowujesz ich kształt, zapamiętując jak to jest, poczuć je na swoich własnych. Wstrząsa tobą nagły dreszcz, gdy przypominasz sobie tę chwilę bliskości. Przymykasz oczy, by się otrząsnąć z uporczywych wspomnieć, a Andrzej wykorzystuje ten moment, by dołożyć ci jeszcze jedno niezapomniane wspomnienie do kolekcji. Pocałunek jest długi i powolny. Oboje rozkoszujecie się chwilą. Nie goni was czas. Nie gonią was problemy. Nie gonią was potrzeby. Teraz macie czas dla siebie. Teraz jest wasze pięć minut. I oboje chcecie wykorzystać je najlepiej jak tylko się da.

***

:: perspektywa Michała ::

Odpoczywasz.

Po tych długich tygodniach pełnych treningów, głupich dowcipów, niezręcznych sytuacji i prawdziwych dramatów możesz się położyć na swoim łóżku, w swoim domu i zamknąć oczy bez myśli, że za trzydzieści minut musisz wstać i iść na trening.

To jest prawdziwy odpoczynek.

Zostajesz sam na sam ze swoimi myślami. Cisza jest twoim jedynym kompanem, a ty witasz ja z wielką radością. Stęskniłeś się za tymi chwilami sam na sam ze sobą. Kiedy mogłeś poleżeć, pomyśleć i dojść do odpowiednich wniosków nie poganiany przez nikogo. Tak bardzo się to rożni od napiętego grafiku dnia w czasie turnieju, czy chociażby w Spale, gdzie każdy gonił jak potłuczony, gdzie czasu na odpoczynek nie było wcale. Gdzie tysiące ludzi przewijało się przed oczami w ciągu dnia, a ty musiałeś się z każdym przywitać, z każdym porozmawiać i nie stracić przy tym głowy. Nie było też czasu na prywatne sprawy. Stefan wbijał wam to do głowy na każdym spotkaniu. Myślimy o rodzinie, kiedy potrzebujemy wsparcia i kiedy wiemy, że ona nam go dostarczy, ale na pewno nie wtedy, kiedy zaczynają się problemy. Wtedy się odcinamy. Uciekamy od problemów na rzecz siatkówki. Ale nie można nas nazwać tchórzami, bo potem wracamy do swojej prywatności. A każdym razem musimy się mierzyć z tymi nierozwiązanymi problemami, często jeszcze bardziej trudnymi niż były wcześniej.

Dzwonek do drzwi przerywa twoją ciszę. Z głośnym westchnięciem podnosisz się na nogi i spokojnym krokiem zmierzasz do drzwi.

‘Właśnie dopadły mnie moje problemy’ – myślisz, otwierając drzwi.

I masz rację. Cisza zniknęła. Zastąpiło ją tępe pulsowanie bólu gdzieś w okolicach piersi. Chciałbyś móc zamknąć z trzaskiem drzwi, odwrócić się na pięcie i odejść, udając, że nie słyszysz dzwonka, ignorując ból.

Ale nie możesz. To by była właśnie ucieczka.

Potrafisz pokonać każdą przeszkodę na boisku. Teraz czas udowodnić, że w życiu potrafisz zrobić to samo.

- Wejdź – otwierasz szerzej drzwi i przepuszczasz osobę, która stała za nimi.

Kobieta patrzy na ciebie, jakby spodziewała się z twojej strony jakiegoś podstępu. I ma do tego pełne prawo. W końcu ostatnim razem nie rozstaliście się w zgodzie. Wychodziła z tego mieszkania pry akompaniamencie krzyków, oskarżeń i wzajemnych pretensji.

- Nie zamierzam się dalej kłócić. Chcę mieć tę sprawę z głowy. Dlatego proszę, wejdź do środka, usiądź wygodnie i porozmawiajmy jak ludzie, którzy nie mają ochoty zabić się nawzajem.

- Nie dało się tak od razu? – pyta niewinnie, a ciebie nachodzi fala złości, którą ostatkiem sił powstrzymujesz. Nie dasz się jej sprowokować. Nie dziś.

- Nie wystawiaj na próbę mojego spokoju, bardzo cię proszę. Nic z tego nie wyjdzie.

Kobieta uśmiecha się znacząco.

- Dobrze wiedzieć – odpowiada z chytrym uśmiechem, a ty już wiesz, że to będzie ciężka rozmowa.

Prowadzisz ją do kuchni. Stawiasz wodę na herbatę, co by nie było jest twoim gościem i nie zamierzasz się zachowywać, jakby tak nie było.

- I tak nagle zmieniłeś zdanie? – pyta próbując zrozumieć twoją nagłą zmianę postawy.

- Wcale nie zmieniłem zdania. Po prostu nie ma sensu się kłócić o nic - odpowiadasz.

- Czyli jestem dla ciebie niczym? – ból w jej głosie nie jest udawany.

- Nie to miałem na myśli i dobrze o tym wiesz. Kochałem cię i wcale temu nie zaprzeczam. Nie chcę cię wymazać ze swojego życia. Nie chcę o tobie zapomnieć. Nie chcę się kłócić. Chcę byśmy doszli do porozumienia.

- Ale w tej sytuacji nie ma żadnego porozumienia! Jest tylko jedno wyjście.

- I naprawdę uważasz, że się na to zgodzę? Monika, zrozum. Ja nie mam siły udawać, że cię kocham ponad życie! To nie jest moja wymarzona wizja przyszłości, wiesz? Zgadzając się na to po raz pierwszy, nie zdawałem sobie sprawy jak daleko to zajdzie. Wtedy byłaś moją najlepszą przyjaciółką, dla której zrobiłbym naprawdę wszystko. I zrobiłem. Ale teraz dość tego. Zbyt daleko w to brniemy.

- Ale ten ślub wszystko zmieni!

- On nic nie zmieni, Monika! – delikatnie podnosisz ton głosu. Nie krzyczysz. – To tylko papierek. A miłość nie polega na podpisaniu kawałka papierka. Zrozum, że powiedzenie sobie ‘tak’ niczego by nie zmieniło. Sprawiłoby tylko, że kiedy po raz kolejny sytuacja by mnie przerosła, nie miałbym żadnego wyjścia z sytuacji. I nie ważne jak długą będziesz musiała się kajać przed rodzicami, za wciśnięcie im takiego kłamstwa. To był twój pomysł, nie zapominaj o tym. To ty nas w to wpakowałaś. A ja nie mam sił by dłużej ciągnąć tę farsę. Muszę się skupić na swoim życiu. Na swojej rodzinie. Na siatkówce.

- Siatkówka. Jedyna miłość twojego życia, co? Taki kit wciskaj innym, ale nie mnie! Jestem pewna, że po prostu znalazłeś sobie inną! Zdradziłeś mnie, co? A teraz nie masz nawet odwagi, by się do tego przyznać! Wolisz wciskać mi jakiś kit, niż powiedzieć mi prawdę prosto w twarz! I ty się nazywasz dobrym człowiekiem?! – histeryczny krzyk wypełnia pomieszczenie.

Monika wybucha głośnym szlochem i próbuje wybiec z mieszkania. Nie pozwalasz jej na to. Nie możesz pozwolić, by w takim stanie wyszła. Coś mogłoby się jej stać. A pomimo tego, że nie darzysz jej już miłością, to przez wzgląd na waszą przeszłość, nie mógłbyś do tego dopuścić.

Chwytasz ją za rękę i przyciągasz mocno do siebie, dając jej wsparcie. Wtula się w ciebie i szlocha przez dłuższą chwilę. Kiedy łzy przestają moczyć twoją koszulę, podnosisz jej brodę tak, by spojrzał ci prosto w oczy.

- Nie zamierzam znikać z twojego życia. Chcę tylko odzyskać swoją wolność.

SSSSSSSSSS

Witam was w ten piękny, zimny, ale słoneczny dzionek!

Dobra wiadomość jest taka, że wyrobiłam się z rozdziałem! A zła taka, że niestety nie mam pojęcia, co będzie dalej. Ale jak może zauważyłyście nie lubię was zawodzić. I pomimo waszych pięknych komentarzy (DZIĘKUJĘ WAM ZA NIE Z CAŁEGO SERCA!!), które dodały mi tak wiele wiary w siebie i swoje umiejętności oraz zapewnień, że ze mną zostaniecie, nie chciałam was tak traktować. Rozdziały już i tak nie pojawiają się często. Dwa tygodnie to jednak dużo czasu, a ja nie mogę się wiecznie tłumaczyć szkołą! W ciągu 14 dniu muszę znaleźć choć te trzy godziny, w ciągu których napiszę coś, co będzie się nadawało na dodanie.

I tego się trzymajmy!

Niczego nie obiecuję, ale będę się starać bardziej!

Poczujcie moją radość, bo mam folię bąbelkową i bawię się jak małe dziecko! xD

Kocham Was!!! ❤❤❤